Buikfoto #3

Buikfoto 20 weken en 6 dagen. We krijgen een zoon!

Buikfoto 18 weken en 2 dagen.

Joyce heeft contact.

Ik zit achter mn computer een beetje te internerden. Buik voelt erg solide en een beetje hard, teveel gedaan op het werk vandaag. Ik wrijf een beetje over mijn buik heen. Dan 'prik' ik een keertje met mijn vinger op de plek waar ik denk dat hij/zij ongeveer zit. En voel tegen mijn andere hand zacht gestommel (kan het niet anders omschrijven). Ik herhaal het nog een keer en nogmaals voel ik vooral van binnen gestommel. We hebben duidelijk contact... :')

Update.

Veel te vertellen en eigenlijk ook weer niet. Paps ligt inmiddels 3 weken in het ziekenhuis. Tegenvallers en meevallers wisselen elkaar regelmatig af. Inmiddels is hij officieel helemaal kankervrij. Ook is vorige week de stoma alweer terug gezet in plaats van over 2 a 3 maanden. Tegenvaller nu alleen is dat hij zodra hij iets eet meteen misselijk word. Dat schiet natuurlijk niet op qua ontlasting krijgen. Sinds vanmiddag mag/moet hij weer alles eten omdat het nu gewoon echt op gang moet komen allemaal. Blijft afwachten dus.

Met de baby gaat alles zo ver we weten goed. Buik lijkt met de dag groter te worden. De kwaaltjes worden er helaas niet minder om. S' morgens en vooral s'avonds als ik naar bed ga ben ik misselijk, soms tot overgeven toe. Ook de moeheid blijft al is het wel wat minder geworden. Verder voel ik hier en daar al wat getrappel/gestommel en drukt de baby vaak tegen mn maag waardoor het maagzuur fijn omhoog komt. En het werk valt me wat zwaarder wat ook wel logisch is natuurlijk. Dinsdag weer naar de verloskundige en 2 december naar het ziekenhuis voor de 20 weken update. I'll keep you posted.

Buikfoto 15 weken en 5 dagen.

Een heleboel nieuws.

Afgelopen donderdag ben ik voor de tweede keer bij de verloskundige geweest. Ik had nu een andere, deze was toch net ff wat leuker. Nadat ze even aan mijn buik had gevoeld concludeerde ze dat Beeb wat hoger zat al. Ook heb ik het hartje voor het eerst gehoord. Retesnel stoomlocomotiefje! Erg leuk en fijn om te horen. Verder vertelde ze dat ik voor de 20 weken echo naar ziekenhuis Rijnstate moet omdat ons kindje verhoogde kans heeft op een open gehemelte (zit in de familie). Daar hebben ze net wat gespecialiseerder apparatuur zodat ze daar beter naar kunnen kijken.
Verder was alles eigenlijk prima.

Vrijdagochtend is mijn paps geopereerd. En de operatie had eigenlijk niet beter kunnen gaan! Ze hebben 30 centimeter endeldarm verwijderd, niks geraakt qua zenuwen en spieren, buik nagezocht en geen kanker gevonden. Ook is het al duidelijk dat de stoma inderdaad een tijdelijke is. Vrijdagavond ben ik even op bezoek geweest en hij zag er supergoed uit. Hij was vooral erg blij dat hij nu even niet zelf naar de wc hoeft hihi. Gister is hij verhuist naar de gewone afdeling en nu is het gewoon een kwestie van aansterken. Al met al is dat dus allemaal goed afgelopen.

We gaan weer de goede kant op!

Dag vriend.

Vanmorgen hebben we alsnog Tommie in moeten laten slapen.

Nu heb je geen pijn meer. Rust zacht maatje.

Good news always comes with bad news part III.

Er stond ons dus nog wat heel wat meer ellende te wachten. We werden donderdag namelijk gebeld dat het weer slechter ging met Tommie. Hij bleef namelijk overgeven. Ze hebben toen een foto gemaakt en dachten een tumor te zien op een hele verkeerde plek. Ze gaven ons de keuze om hem in te laten slapen of opereren, al zou de kans dat hij er goed uit kwam erg klein zijn. We besloten hem nog een kans te geven en toch te laten opereren. Gelukkig maar wat er bleek dus helemaal geen tumor te zitten.
Zijn blaas was verkleefd en zijn darmen waren zo opgezet en geïrriteerd dat ze dat aanzagen voor een tumor.

Ze konden het 'fixen' en daarna moest hij het weer op eigen kracht gaan doen. Toen mijn ouders en zus vrijdagochtend bij hem gingen kijken lag hij er echter erg slecht bij. Zijn kop liet hij gewoon liggen en zijn ogen waren erg dof. Ook was hij weer aan het spugen volgens de dierenarts, een slecht teken. Toen ik een paar uur later ging kijken was hij wel een stuk opgeknapt. Hij ging zitten en keek alert rond. Maar zijn nieren deden nog steeds niet wat ze moesten doen. Zaterdagochtend zou er bloed geprikt worden om zijn nieren te kijken. Was er geen vooruitgang te zien moesten we hem alsnog inlaten slapen.

Dus gistermorgen gingen we met 5 man sterk naar Tommie toe om op de uitslag te wachten. En godzijdank was die positief. De nieren deden het weer een stuk beter. Nu was het echt alleen nog een kwestie dat hij weer ging eten, vooral niet meer zou spugen en weer gaan poepen. Ze zouden hem voor de zekerheid daar houden omdat je anders toch een risico loopt, stel dat hij thuis weer zou gaan spugen etc. Nu is Tommie redelijk eigenwijs en eet hij altijd alleen als wij erbij zijn. Gisteravond werden we inderdaad gebeld dat ze hem dwangmatig voeding hadden gegeven. Maar het was er wel ingebleven!

Straks mogen we weer eventjes bij hem kijken, hopelijk heeft hij dan nog steeds niet overgegeven. We durven eindelijk weer een beetje positief te zijn. Maar wat een ellendige week hebben we gehad.

Good news always comes with bad news part II,

Wat een vreselijke week hebben we achter de rug. Maandag kregen we dus te horen dat mijn vader kanker heeft in de vorm van een tumor in zijn endeldarm, een enorme rot plek omdat ze er moeilijk bij kunnen. Lichtpuntje wel was dat er god zij dank geen uitzaaiingen zijn.
Woensdagochtend kregen we het positieve nieuws dat mijn vader de korte behandeling krijgt. Dit houd in dat hij 5 dagen, 1 keer per dag bestraald word en dat de operatie daarna binnen 2 weken volgt. Theoretisch gezien is hij dus in December kankervrij. Wel zijn de bestralingen natuurlijk vrij heftig en vooral de operatie zal erg zwaar en zeker niet zonder risico zijn gezien er allemaal zenuwen van bijvoorbeeld de blaas in de buurt zitten.
Ook is de kans érg groot dat hij daarna een blijvende stoma krijgt. Maar goed, daar valt natuurlijk heel goed mee te leven, je kan er easy 100 mee worden. Het zal vooral meer een psychische impact hebben, het is niet niks natuurlijk.
Maar we waren allang blij dat hij niet de lange behandeling krijgt (6 weken bestralen en chemo en dan nog 6 tot 8 weken wachten tot de operatie).

Toen gebeurde er woensdagavond weer iets heel anders. Onze hond Tommie was al een paar dagen niet lekker, gaf veel over en vooral veel diarree. Gisteravond reageerde hij nergens meer op. We zijn toen naar de dierenarts gegaan om half 9 's avonds op aanraden van de buurvrouw omdat hij er toch wel erg slecht bij lag. Bij de dierenarts aangekomen hoorde we dat hij dus in coma lag. Zijn bloedsuikerwaarde was véél te laag en ook zijn nieren waren er mee opgehouden. Ze gaf hem 1 op 10 kans dat hij het zou redden. Hij werd meteen aan een infuus met zoutoplossing en glucose gelegd en kreeg medicijnen tegen shock en tegen buikkrampen.
God zij dank begon hij beetje bij beetje weer bij te komen. Hij reageerde weer op de woordjes Vriendje, balletje en pinkelen. We kregen een extra infuus mee en anti-stollings middel en die moesten we thuis dus geven. Ook moest hij voor vanmorgen geplast hebben, anders zouden zijn nieren het nog steeds niet doen en zonder nieren is het sowieso einde verhaal. Gelukkig heeft hij gisteravond en vanacht weer veel geplast en ook drinken deed hij weer zelfstandig. Vanmorgen zijn we terug gegaan naar onze eigen dierenarts. En daar is hij nu nog steeds. Hij heeft weer een nieuw infuus gekregen om toch even de nieren goed door te spoelen. Strakjes mogen we hem gelukkig ook weer ophalen. Hij is er dus nog niet bovenop maar het ziet er wel positief uit. Maar het was echt op het randje.

Wat voor meer ellende staat ons nog te wachten? Ik hoop dat dit toch wel alles was.

Joyce en de verloskundige Part I

Gister dus onze intake bij de VK. Veel informatie gekregen en ook veel gegeven. Vanwege mijn gewicht mag ik sowieso niet thuis bevallen en mocht nu meteen mijn voorkeur voor het ziekenhuis aangeven, Zevenaar natuurlijk. Ook is het nog niet zeker of ik uberhaupt bij hun mag blijven of dat ik naar een Gynacoloog moet omdat mijn BMI eigenlijk te hoog is en ik risico loop op zwangerschaps suiker en ze vertelde dat Beeb daarom ook kon schommelen met suikers, ook nadat hij of zij geboren is. En dit willen we natuurlijk niet. Dit zou ze dus nog uitzoeken en horen we nog. Enige wat dus scheelt is dat ik niks aan hoef te komen, ik heb genoeg reserves die Beeb allemaal mag gebruiken (graag zelfs!).
Mijn bloeddruk was tot mijn verbazing goed. Had ik absoluut niet verwacht gezien de stress momenteel. Maar goed, mooi meegenomen natuurlijk.
Ook moet ik elke maand bij de HA even mijn urine laten checken omdat ik sowieso al verhoogde kans heb op blaasontsteking en mevrouw de VK vertelde dat als de infectie zich verspreid naar je nieren, je baarmoeder kan irriteren en de placenta los kan laten.
Ja, ze weet wel hoe ze het moet brengen.
Verder hebben we ook nog een donkere foto van de eerste echo meegekregen die hier trots op ons magneetbord prijkt (al zie je vrij weinig haha).
Verder hebben we een tas vol informatie en boekjes mee gekregen en wat zwitsal proef dingetje zoals zinkzalf.

Ik vond het een apart gesprek. Ze klonk een beetje als een doemdenker. Ik snap wel dat ze alles moet vertellen maar ik ga me nu misschien zorgen maken om dingen wat niet nodig is. Ze schrok trouwens wel toen ik vertelde dat mijn cyclus tussen de 50 en 58 dagen lag. Dit in combi met mijn gewicht is het een wonder dat we zwanger zijn geworden en al helemaal zo snel (haar woorden).

Maar deze zwangerschap koesteren deed ik sowieso al ;-).

Good news always comes with bad news.

Had ik de afgelopen blogjes nog alleen maar leuke dingen te melden, dit blogje word een stuk minder vrolijk.
Sinds juni had mijn vader last van het niet goed naar de wc kunnen. Vorige maand ging hij dan éindelijk naar de dokter, want hij was zelf aan het afvallen omdat hij maar minder ging eten. Maandag kreeg hij een darmonderzoek. En die kwam helaas negatief terug.

Er werd een grote tumor gevonden.

Volgens de dokter moeten we van het ergste uitgaan. Vandaag krijgt hij een MRI en CT scan om te kijken of er uitzaaiingen zijn, hier krijgen we maandag de uitslag van. Het is dus nog niet zeker of het daadwerkelijk kanker is maar daar lijkt het wel op. Het moet er sowieso uitgehaald worden dus een operatie zit er wel aan te komen. Maandag krijgen we de uitslag van de scans en weten we pas meer. Tot die tijd zitten we in een vreselijke onzekerheid.

En dan is het ironisch genoeg ook nog de maand van de kanker.

Joyce en de eerste echo Part II.

Inmiddels zijn we dus terug van de verloskundige. We hebben het hartje zien kloppen! Wat een fantastisch gezicht! Zo onwerkelijk nog. Er was al meteen een hoofd en een kont te onderscheiden. En na opmeten is onze Beeb 1,73 centimeter, wat erg grappig is gezien ik 1 meter en 73 centimeter ben xD. Dus makkelijk te onthouden.
4 Oktober gaan we voor een 2de echo en dan weten we echt hoever ik ben. De bevallingsdatum staat nu op 25 april! Das in ieder geval beter dan 30 april haha.

Het is nu echt echt... Ik ben zwanger... Ik word mama... :')

Joyce en de eerste echo.

Vanmiddag om half 1 gaat onze eerste echo plaats vinden. Zo spannend! Dan weten we hoe ver ik ben. Dan weten we uberhaupt of het wel écht is. Ik zal meteen posten als we wat weten dus hou het in de gaten! :)

Joyce is Zwanger.

Schreef ik een paar dagen terug nog dat ik een emo-trut was, nu weet ik hoe dat komt. Ik ben gewoon zwanger :D.
Het is nog heel pril (als het goed is 5 weken en 2 dagen) maar heb al best flink last van kwaaltjes. Zo ben ik vooral in de ochtend maar ook op andere momenten misselijk, doen mn boobs al ruim 2 weken pijn, ben ik verschrikkelijk moe en voel ik me nu al een opgeblazen kikker :P.
Nu heb ik in ieder geval genoeg inspiratie om over te bloggen :).

Maar nu ga ik toch echt héél even mn ogen dicht doen.

Joyce is een emo-trut.

Nauwelijks heb ik hier wat gepost de afgelopen maanden en ook mijn twitter page bleef angstvallig stil... Allemaal te maken met mijn persoonlijke welzijn.
En dan post je weer wat meer op twitter. Dan denk je: Dat van de tuin kan best nog een productief stukje opleveren.

En dan krijg je twee reacties die het hem doen. Die me dat zetje geven om toch wat harder te proberen om meer te posten. En dan krijg je toch stiekem wat waterige ogen.

Ik, Joyce, ben een emo-trut.

(Bedankt Summie en Luna!)

Joyce en de tuin.

Ik heb er al eerder over geschreven: Onze tuin. Al een paar keer zelfs. Dat het echt nodig gedaan moest worden. Op een gegeven moment werd het zo nodig dat we zelfs brieven kregen van de woningbouw. Die overigens steeds dreigender werden maar dat terzijde.

En daar zit je dan, met een tuin vol onkruid, oerwoud, gras met kale plekken en voor ons vreemde planten. Zowel ik als Sander hebben beide geen groene vingers, verre van zelfs. Zelfs ondank dat ik een 'groene' opleiding heb gedaan, het zit er niet in. Vriendin en huisgenoot K. en ik begonnen een paar weken terug aan de voortuin. Daar moest al het gras eruit. Een klus waarvan wij dachten: even de schouders eronder en klaar. Maar na een uur waren we nog niet eens op een kwart en waren we bekaf met blaren. Toen deed Sander een poging. Ook hij kwam niet ver.

Toen begonnen we maar met de achtertuin, dat was alleen een kwestie van onkruid eruit halen aan de ene kant. Even een pittig klusje maar binnen 2 dagen zag in ieder geval 1 kant van de achtertuin er toch wel ok uit. Maar de brieven van de woningbouw bleven komen en mijn stress over die tuin bleef stijgen. Ook het weer zat niet echt mee. Dan was het te warm of het kwam met bakken uit de lucht. Vorige week was mijn grens bereikt. En na een half uurtje op marktplaats zoeken kwam ik een advertentie tegen van iemand die vrijwel alles deed in de tuin. En hij had goeie reacties, ook niet weg natuurlijk. Nog dezelfde week is die meneer met nog een meneer langs gekomen. Ikzelf was op dat moment aan het werk maar volgens Sander waren ze hard aan het werk.

Ik wist niet wat ik zag toen ik thuis kwam. Een lege tuin! Al het onkruid weg! Al het gras weg! Zelfs tussen de tegels hadden ze alles verwijderd. Wat een opluchting. De twee heren waren hier net nog om alles aan te vegen en de laatste dingetjes weg te halen (die mij al niet eens opvielen). Wat een super mannen! En ok, het kost wat geld maar het resultaat is er wel naar. Vooral als je bedenkt hoeveel stress er nu van mijn schouders af is. Van de week even wat worteldoek erover heen leggen voordat het weer allemaal terug groeit en dan maar es gaan bedenken wat we echt met de tuin willen gaan doen! Iemand ideeën?

Joyce komt weer terug (beetje bij beetje).

Na een ruime twee maanden depressiviteit waarvan de laatste twee weken als hoogtepunt kom ik langzaam weer tot leven. De druppel is weer gevallen. De emmer weer overlopen. Het tij is wedergekeerd. And so on. Nu langzaam aan weer beginnen. Rebooten. Één achteruit en twee naar voren.

Ik ben er weer.

Joyce moet wat gaan doen part II.

Helaas, de vakantie is weer voorbij. Daarmee ook de structuur van het late naar bed gaan, urenlang interneppen, lantefanteren en rondhangen. Tijd voor Actie! Met de hoofdletter A!
Deze week weer proberen om een strakke planning aan te houden. Nu moet ik twee dagen van kwart over 3 tot half 11 werken dus dat op tijd naar bed gaan zal hem niet worden. Maar verder probeer ik wel mezelf aan mijn eigen afspraken te houden weer.
Dat houd in:
- Normaal eten.
- Huiswerk maken!
- Het huishouden bijhouden.
- Als ik inspiratie en tijd heb creëren!
- Woningbouw bellen.
- Weblog bijhouden.

Ook staat volgend weekend de tuin in de planning. Twee dagen om alles gras en onkruid vrij te maken. Zal dat genoeg zijn? Ik hoop het want tuinieren begint me steeds meer tegen te staan op deze manier.

Tijd voor Actie!

Nu nog beginnen...

Joyce gaat op vakantie.

Vakantie. Eindelijk. Ik was er zó aan toe. Gister was het officieel mijn eerste vakantie dag maar voor ons vertrek morgen nog genoeg te doen. Het poetsen is bijna klaar. Vanavond nog even boodschappen doen voor dinnetje K, wat laatste dingetjes halen en natuurlijk niet te vergeten de tassen inpakken.

Morgen vertrekken we naar Center parcs. Een week even helemaal niets. Ik dacht er eerst nog aan om huiswerk mee te nemen maar dat laat ik maar even gaan. Ik ga genieten van het strand, het zwembad en alle andere leuke dingen die er te doen zijn.

Wel ga ik de beesten enorm missen, dit word de eerste keer dat we de katten alleen laten. Njah, helemaal alleen natuurlijk niet want dinnetje K. blijft hier maar toch. Ik weet nu al dat ik ze enorm ga missen.

Ik ga weer even verder met mijn to-do lijstje afwerken. Jullie ook een fijne week gewenst!

Doelen update #6.2

Zo, eindelijk weer even een update.
Inmiddels heb ik alweer 2 boeken uit, namelijk borderline-dans en klunen. De eerste was best goed, las als een trein en veel herkenbare dingen. Klunen was erg leuk om te lezen, al heb ik nu wel door dat Kluun een trucje leuk doet en dat eindeloos herhaalt. Never the less, leuk boek, vaak slap gelegen van het lachen.
Ook heb ik doel 17 Een donorcodicil invullen en laten registreren doorgestreept want dit is inmiddels gedaan! En ik heb gekozen voor Ja.
Ook zijn mijn nagels deze week geel zoals je op foto in het vorige logje kon zien.

Verder staat het momenteel allemaal even stil of ben er in mijn hoofd mee bezig. Nog steeds druk druk druk... Maar we zijn aan het aftellen tot de vakantie!

Doelen update #6.1

Rest van de update volgt... Echt!

Joyce en Drukte.

Ik weet het, ik verwaarloos mijn blog en webwinkel een beetje... Maar ben dan ook ontzettend druk! Daarentegen wel genoeg inspiratie voor verhalen dus het komt eraan! Hou vol!

Joyce zit in het donker.

Zo handig. Wij zijn niet zo van alles af hebben qua huis. Dus hebben we nog steeds de plafonnière mooi in een doos zitten. De staande lamp van mn ouders zou voorlopig nog prima voldoen. Ook de barok lamp waar ik nog steeds verliefd op ben brandde zo fel dat hij onze hele woonplaats kon verlichten dus ook dat was nog wel ff voldoende. Een ook de keukenlamp die we voor noppes hebben overgenomen geeft voldoende licht om te koken.

Maar de staande lamp doet het al maanden niet meer. Lampjes op. Maar we hadden de barok lamp nog! Er zitten welgeteld 5 armen en dus ook 5 lampjes aan. Toen we hierheen verhuisden deden er nog welgeteld 3 licht geven. De andere 2 zijn de afgelopen week gesneuveld. Elke keer zeiden we tegen elkaar, volgende keer als we boodschappen gaan doen moeten we niet vergeten lampen mee te nemen. En elke keer vergaten we het.
Tot net het laatste lampje knapte toen ik die aandeed en bijna geëlektrocuteerd werd.

Ik ga NU lampjes halen!

Joyce moet wat gaan doen.

Sinds lange tijd ben ik weer wat daagjes vrij. De eerste twee mocht ik van mezelf lekker besteden aan mijzelf. Dus: Lekker niks doen, knutselen, beetje chatten, beetje klungelen, je kent het vast wel. Nu heb ik er nog twee over die ik van mijzelf nuttig moet besteden. Nou heb ik ook nog vrij veel te doen. Zo moet ik voor school nog wat opdrachten maken/verbeteren, wil ik de was weer helemaal weg hebben (duurt toch altijd maar één dag maar toch), wil ik mijn hobbykamer een grondige opruim en schoonmaak beurt laten ondergaan, 'werken' in mijn hobbykamer voor de webwinkel, de katten een tweede poging van wormtabletten laten ondergaan, de tuin doen als het weer mee zit, boekenkast opnieuw ordenen, en zo kan ik al rondkijkend door de woonkamer nog wel wat andere dingen bedenken. Maar dat begin he... Dat blijft altijd zo moeilijk.

Doelen update #5

Inmiddels heb ik alweer twee dagen het boek Tegengif uit. Hij las echt als een trein. Ontzettend leuk boek, vlot geschreven en niet ingewikkeld. Als je ertegen kan om over veel seks te lezen (want het boek gaat immers over prostitutie) is het écht een aanrader. Binnenkort ga ik ook zeker het vervolg lezen. Ik ben nu begonnen aan Onbegrepen van Karin Slaughter. Ooit gekregen bij andere boeken en nu bij gebrek aan wat beters in begonnen. Ook zit het boek Klunen in mijn tas dus daar begin ik straks in de bus mee :).

Joyce weetje #1

12 uur werken, wijn en joyce... best goede combi!

Joyce en de bruiloft #1.

Ook niet geheel onbelangrijk trouwens. We hebben dinsdag onze locatie vast gelegd! Dus waar we onze receptie en diner gaan houden. Nu komt het toch wel heel erg dichtbij!
We hebben niet gekozen voor een standaard dag of een standaard locatie. Hoe de dag moet verlopen en de locatie houden wij nog even geheim :).

De belangrijkste dingen zijn nu dus wel geregeld. Nu 'alleen' nog de jurk, pak voor Sander, eventuele bloemen, vervoer en de definitieve dagindeling maken. Spannend spannend spannend!

Doelen update #4.2

Hierbij mijn beloofde doelen update. Wat heb ik allemaal gedaan of afgestreept.
Ik heb inmiddels 9 keer de telefoon opgenomen bij een onbekend nummer. Ik denk dat ze weer volop bezig zijn met marketing bellen, gister kreeg ik namelijk maar liefst drie telefoontjes van bedrijven die me iets aan wilde smeren. Teller staat nu dus op 9/10, dus nog één keer en hij mag doorgestreept worden!

Maandag ben ik een gesprek aangegaan met een vreemde, namelijk een mevrouw van in de veertig bij de bushalte. Niet dat het nou een echte diepgang had, dat gesprek, maar toch, doorgestreept!

Inmiddels hebben we ook de film Angels and demons gezien. Ook deze stond al enige tijd op mijn must-see list, en wel om 2 redenen. The Da Vinci Code heb ik na lang twijfelen bekeken, omdat deze film zo'n hype was dat ik er al niks meer aan vond. Tot we hem ergens heel goedkoop konden kopen, toen dacht ik: Eens zien waar die film nou eigenlijk over gaat. En hij was toch wel erg goed! Dus toen ik dinsdag Angels en Demons zag liggen voor bijna niks hebben we deze ook maar gekocht en gezien. En dus niet alleen omdat Da Vinci Code zo goed was, ook mijn minnaar (weet hij zelf nog niet) Ewan McGregor speelde erin mee. Hoewel deel 1 qua verhaal en uitwerking toch iets beter was vond ik deze toch wel iets verrassender. Wij hebben echt tot de laatste 10 minuten gezeten van: Hij is de bad guy, nee hij, ow die is dood dus dan hij.

Ook de film Street Kings hebben we afgelopen weekend gezien. Deze lag al weken, zo niet maanden in huis. Ooit gekocht vanwege mijn andere minnaar (ook hij weet het nog niet) Keanu Reeves maar ook omdat Hugh Laurie erin speelt. En ik wilde hem wel eens in een andere rol zien dan House. Maar omdat het een echte actie film is en wij meer van de rare/enge/spannende films zijn duurde het zo lang voor we er echt zin in hadden om hem te gaan kijken. Op zich wel jammer, want het bleek een hele goede film te zijn. Ook hier veel verrassingen omtrent wie nou de bad guy was. Wat ik wel enorm jammer vond is dat Keanu na 10 minuten film al 360 graden veranderd, dit had in mijn ogen wel wat langer mogen duren. Maar, het is wel een aanrader.

Ook heb ik het boek: Jouw hart is van mij uit. Erg goed boek, sowieso weer een ouderwetse Dean Koontz boek. Al bleek het einde toch wel wat minder eng dan verwacht. En daarmee bedoel ik dan eigenlijk de dader. Maar voor degene die hem nog wilt lezen, ik zal er verder niks over verklappen. Want als je dat eenmaal weet is het boek meteen een heel stuk minder leuk. Ik ben nu (zoals je kunt zien) begonnen aan het boek Tegengif van Judith Visser. Ik heb Stuk en Oversteken van haar gelezen en die hebben me zo geboeid dat ik haar eerdere boeken Tegengif en Tinseltown ook wil lezen.

Het drie keer Yoga-en is ook afgestreept. Inmiddels heb ik vijf keer de hele daily routine doorlopen en moet zeggen dat het best lekker is. Deze week door drukte en veel late diensten kom ik er even niet aan toe maar wil het toch zeker wel minimaal twee keer per week blijven doen. Ook staat de teller voor sit-ups op 11/14 dus ook deze kan bijna afgestreept worden.

Dit waren volgens mij zo'n beetje de updates! Ondanks dat de lijst nog steeds ontzettend groot is gaat het wel in een gestaag tempo. Het is iedereen aan te raden.

Doelen update #4.1

Wat doe je als je niet kan slapen? Je doelen lijst organiseren. Gedaan. Alleen missen de links nu enzo maar doe ik a.s.a.p.
Morgen blog ik Doelen update #4.2, wat ik afgelopen week heb kunnen afstrepen. Voor nu: Truste.

Joyce weet het even niet.

Net nu ik even op internet kan (is ff niet te bereiken hier) weet ik niet meer wat ik wilde posten.. Handig!
Binnenkort wel even een doelen update, gezien ik weer wat dingen gedaan heb. Yay me.
Fijn avond nog! :)

Joyce en de mobiele telefoon.

Ik was 15 jaar toen ik mijn eerste mobieltje kreeg, pre-paid natuurlijk. Van Libertel. Een sms'je kostte toen nog f0.25 cent. Bellen deed ik nooit want dat was natuurlijk veel te duur. Ik heb nu dus meer dan 10 jaar een mobiele telefoon en ik kan echt zeggen: "Ik kan echt niet meer zonder". Hij is mijn grootse vriend.

Ik verslind toestellen waar ze bij staan. Ik heb vrijwel elk jaar, zo niet vaker, weer een nieuw model, om gek van te worden. Niet omdat ze kapot zijn of iets dergelijks (soms wel natuurlijk) maar vooral omdat ik snel uitgekeken ben of een ander toestel toch net wat mooier vind. Echt alles heeft is de revue al gepasseerd. Met en zonder klepje, een slide-phone, met en zonder camera, een met een qwerty toetsenbord, u name it, i had it. Telefoontjes met lichtjes in het toetsenbord, telefoontjes met ontiegelijk felle kleurtjes tot aan doodsaaie met alleen maar zwart of grijs. En niet alleen wisselde ik vaak van mobiel, zo ook van nummer.

Vier (!) jaar geleden nam ik voor het laatst een abonnement, eentje die ik nu nog steeds heb (Ik heb dus ook al vier jaar hetzelfde nummer). Elke keer als je je abo verlengd mag je een nieuw toestel uitkiezen. Zo koos ik twee jaar terug voor de HTC 710. Super lelijk ding maar ontzettend fijn. Ik kon er mee mailen, fijn internetten, foto's maken en natuurlijk snel sms'en, mede door het qwerty toetsenbord. Vooral omdat ik toen bedrijfsleidster was, was dit een degelijk telefoontje, ik kon makkelijk ergens een foto van maken van de winkel en dan meteen mailen. Ook was hij erg betrouwbaar dus als 's nachts het alarm af ging dan wist ik zeker dat ik bereikbaar was.

Toch raakte ik er vorig jaar op uitgekeken, hij was dan fijn in gebruik, hij zag er enorm saai uit. Ook was hij door het toetsenbord erg dik waardoor ik altijd zo'n lelijke bobbel in mijn broekzak had (ik heb hem immers áltijd op zak). Toen kwam de LG-ks360, de eerste telefoon die ik kocht via internet. Dat is dus iets wat ik nooit meer doe! Want hij viel enorm tegen, heleboel dingen wat ik ermee wilde doen deden het niet eens en hij was erg irritant in gebruik. Hij werd dus snel vervangen door een LG-cookie. Mijn eerste touch telefoon. Op zich erg fijn, ik kon er beter mee overweg dan ik dacht en vond hem minder irritant dan verwacht. Enige nadeel alleen weer was dat veel internet applicaties gewoon niet werkten, in ieder geval, IK kreeg ze niet aan de praat. Zo moest ik als ik wilde hyven, internet weer opnieuw starten als ik ingelogd was, pas dan werd ik door gelinkt naar hyves. Ook twitteren lukte niet omdat hij de engine niet erkende (of zoiets). Dus wat deed ik toen ik echt twitter verslaafd werd? Ik maakte weer gebruik van mijn HTC. Best zonde natuurlijk want ik heb voor die andere toestellen gewoon geld betaald, weg gegooid geld dus (Iemand interesse?).

Maanden keek ik dus al uit naar de dag dat ik mijn abo mocht verlengen. Ik had al veel op internet gesurft, twijfelend over welk toestel ik wilde. Want nu wil ik er wel écht twee jaar mee doen (staat ook op mijn doelen-lijst). Ik kwam uit op meerdere HTC toestellen (vooral vanwege de betrouwbaarheid, hun leveren gewoon echt goede toestellen) en verschillende LG toestellen. Gister was eindelijk die dag aangebroken. Na het werk meteen door gegaan naar de Phonehouse. Ik had mijn HTC en cookie meegenomen, met het idee om de meneer de vertellen dat ik die twee toestellen in één wilde. Maar, zoals altijd, moesten we (moeders was mee) ontzettend lang wachten (kunnen hun ook niks aan doen, Phonehouse = fijne winkel imo!). Dus ik keek even rond. Altijd liggen er van die semi-plastic modellen waar je eigenlijk nog niet kan zien wat het nou doet en kan. Tot ik ineens een pilaar zag. Met een werkend toestel.

En ik was verliefd. Heel voorzichtig raakte ik hem aan. Beleefde de ultieme touch ervaring. Was verbaasd over de kwaliteit van het scherm, van de scherpte. Van het simpele doch strakke, ultra moderne uiterlijk. Het gebruiksgemak. Van het geluid. Van de mogelijkheden die erop zaten. De snelheid. De snelheid van het internet.

Even later was ik aan de beurt. En toen ik de man vertelde van mijn wens raadde hij mij ook dát toestel aan. En toen was ik om. Dus dames en heren, mijn toestel voor de komende twee jaar.... *Tromgeroffel*...

Ontmoet mijn nieuwe vriend. (Maak je niet druk S, jij bent nog steeds mijn nummer één ;))

Joyce doet Yoga.

Al enige tijd zit ik te denken om Yoga te gaan doen. Ik ben sowieso al een halve zweefmiep van nature dus yoga sluit hier wel goed bij aan. Ook gezien de hoeveelheid stress en depressiviteit in mijn leven op dit moment, dacht ik: no better time then now. Na wat rondkijken op internet kwam ik allereerst op deze site. Op zich erg handig, zitten ook wel goede filmpjes bij. Maar dit was het hem toch net niet. Ik probeerde gisteren wat 'standjes' maar het was al voorbij voor ik goed en wel stond/lag. Ook het downloaden van PDF bestanden leverde mij zeer weinig op. Waar ik dacht dat ik een mooie lijst foto's zou krijgen met een beetje uitleg vond ik alleen veel teksten over wat yoga nou precies inhoud. Tot ik stuitte op Yoga voor Dummies. Zeer mooie video, fijne uitleg, leuke tekst erbij, leuke presentatrice (of hoe noem je zo iemand?) en meteen een daily routine. Het duurt een uurtje en dat vind ik precies genoeg.

Zoals ik al zei heb ik gister wat 'standjes' uitgeprobeerd. Ik dacht nog heel naïef: ach, zo'n matje heb ik niet nodig, een handdoek is ook voldoende. Maar nu snap ik waarom je zo'n anti-slip matje nodig hebt. Huisgenoot K had die gelukkig in huis. Lenig ben ik altijd wel geweest dus dat leverde niet veel problemen op. Mijn hoge vet gehalte daar en tegen zat me regelmatig in de weg. Maar goed, we gaan het volhouden! Vandaag start ik met mijn eerste echte sessie, dus een uur lang de daily routine. Daarvoor doe ik, net zoals de vorige 3 dagen, eerst wat buikspieroefeningen. Dit staat namelijk niet alleen op mijn doelen lijst, ik vind het ook best lekker om te doen!

Joyce als Britney

Zie, slank staat mij niet! :)

Joyce en de opruiming.

Niet alleen ben ik bezig met een lente schoonmaak in huis, ook in mijn webwinkel ben ik aan het opruimen! Neem snel een kijkje (kopen mag ook ;))!

Joyce en dieëten.

Al zo lang ik me kan herinneren ben ik aan de zware kant geweest. Sowieso was ik aan de lange kant, maar toen mijn laatste groeispurt was geweest bleef ik aan de zijkanten gewoon doorgroeien. Ik heb jarenlang op hetzelfde gewicht gezeten daarna. Ik kon eten wat ik wilde maar kwam niet meer aan. Daarentegen viel ik natuurlijk ook niks af.
Daarnaast fietste ik nog redelijk veel (toen ik nog op school zat 25 kilometer per dag). Mijn toppunt was 5 jaar geleden. Ik woonde toen lange tijd samen en dan eet je wat je wilt qua avondeten. Toen ben ik begonnen met sporten en minderen met snoepen en vooral de energiedrank en cola laten staan (ben ik echt verslaafd aan). Toen ben ik bijna 30 kilo afgevallen. (Weet niet meer precies wanneer hoor, gezien mijn geheugen die periode blokt :P).

Toen ik alleen woonde kwam ik weer net zo hard al die kilo's aan plus een beetje extra. In die tijd heb ik ook therapie gevolgd wegens mijn depressie en daar kwam ook de diagnose BED (Binge Eating Disorder)/ CO (Compulsive Overeating) naar boven. Omdat ik alleen woonde en dus niemand op me lette at ik makkelijk 2 weken lang elke avond een gebakken ei op brood. In plaats van een gezonde maaltijd. En daarbij had ik inderdaad veel eet buien.

Daarna volgde een periode van lijnen/niet lijnen. En jojode ik wat af. De laatste jaren heb ik me er bij neergelegd dat ik nooit een slanke den zal worden. Ik ben sowieso erg breed gebouwd (Bedankt pa), heb ik aanleg om dik te worden (Bedankt ma), heb ik zware botten (Wie kan ik daarvan de schuld geven?) en ben ik redelijk lang. Ik denk nu zelfs dat echt slank (maatje 36 ofzo) mij niet eens zal staan, gezien mijn brede rug/schouders. Daarbij vind mijn lief mij zo prima, mooi zelfs (zegtie). En nee, dit zijn echt niet allemaal smoesjes, het is echt zo.

Inmiddels woon ik ook alweer 2 jaar samen en heb ik de eetstoornissen redelijk onder controle (lees: alleen als ik een erg slechte dag heb wil ik erin terugvallen). Wel staat er op mijn 1001 doelen lijst dat ik 80 kilo wil wegen. Dit is omgerekend hoeveel ik qua lengte ongeveer mag wegen - een beetje meer (gezien de zware botten). Ik heb 80 kilo gezegd, meer als richtlijn, als doel.
Ik was er nog niet echt serieus mee bezig, probeerde wel op te letten met wat ik naar binnen schuif en vooral qua drinken (cola drink ik vrijwel helemaal niet meer en energie drank alleen maar light). Ook probeer ik over het algemeen wat gezonder te eten, s'avonds een gezonde warme maaltijd en wat fruit. Ook probeer ik gezonde tussendoortjes te eten omdat je spijsvertering dan beter op gang blijft. Mijn verbazing was dan ook groot toen ik van het weekend uit nieuwsgierigheid op de weegschaal ging staan en zag dat er gewoon 8 kilo minder op stond. Vorige week vroeg een collega al of ik afgevallen was maar toen dacht ik nog dat het aan mijn kleding lag. Maar gister op school werd ik ook al gecomplimenteerd dat ik er goed uitzag en ook vandaag vroeg een collega of ik afgevallen was. En dat deed me zo goed dat ik me super gemotiveerd voel! Dus vanaf morgen ga ik echt weer serieus lijnen.

Ook wil ik weer gaan sporten (dit wil ik al langere tijd) alleen zit ik momenteel met een hiel spoor die maar niet over gaat (schijnt ook wel een jaartje of 2 te kunnen duren :S). Alles waarbij je loopt/danst/rent valt dus al af. Yoga staat sowieso op de planning (fijn dat je die filmpjes gewoon kunt downloaden) en hopelijk kan ik via een regeling van het werk een fiets kopen zodat ik toch nog íets doe. Al beweeg ik op mijn werk natuurlijk ook super veel.
Hou het dus in de gaten! Ik zal vanaf morgen wekelijks posten wat ik afval (voor degene die het interesseren).

Doelen update #3.

Gister hebben we de film Legion gezien, een film die echt op mijn must-see lijst stond. Sowieso omdat er engelen in voor kwamen maar het verhaal leek me ook wel wat. God had er genoeg van om te zien dat de mens dom bezig was dus stuurt zijn engelen om iedereen uit te roeien. Om eerlijk te zijn vond ik het verhaal best wel tegenvallen. Zo werd er niemand echt uitgewerkt, slikten de mensen alles voor zoete koek en ging het allemaal veel te snel. Erg jammer!

Ten tweede heb ik het boek: Dubbel feest van Madeleine Wickham uitgelezen. Leuk boek. eigenlijk niks bijzonders over te melden. Hij was minder leuk dan de shopaholic serie (maar die is sowieso niet meer te toppen denk ik) maar wel leuker dan Zoete tranen.

Op mijn log, aan de rechterkant als je naar beneden scrolt zie je altijd welk boek ik op dit moment aan het lezen ben. Hier stond dus de afgelopen twee weken het boek slapeloze nacht. Dit was dus een foutje :). Ben eergisteren begonnen aan Jouw hart is van mij van Dean Koontz, mijn favoriete thriller schrijver.

Fijn pasen.

To - do lijstje

- Strijken
- Was draaien en ophangen
- Beneden poetsen
- Boven poetsen
- Huiswerk maken

Goh ben toch best wel trots op mezelf dat ik écht alles gedaan heb wat voor vandaag op mn lijstje stond... whoohhoo!

Joyce en kat Phoebe.

Bij gebrek aan tijd en inspiratie een foto van onze eerste kat Phoebe.

Doelen update #2.

Vandaag heb ik doel 63: De woonkamer opnieuw inrichten afgestreept. Dit had ik van de week al gedaan maar was totaal vergeten dat die op mijn doelen lijst stond :o. Dinsdagavond hebben wij namelijk van een collega en haar vriendin een tv kast overgenomen en die stond veel beter in een andere hoek dan waar het origineel stond. Dus is de hele boel een kwart gedraaid en toegegeven; het ziet er veeeel beter uit nu! Foto volgt snel!

Joyce is moe.

Normaal als de winter of zomertijd ingaat heb ik er niet zoveel problemen mee om eraan te wennen. Als ik daar en tegen al twee nachten slecht geslapen heb en de derde nacht mede door het verzetten van de klok maar vier uurtjes slaap dan ben ik moe. En omdat ik me dan ook nog eens vérslaap is mijn innerlijke klok van streek. Na het eten kon ik mijn ogen niet meer open houden en heb ik gewoon drie uur op de bank liggen slapen. En ondanks dat het nu eigenlijk pas kwart voor negen is ben ik nog steeds moe. Dus ik ga lekker op tijd naar bed!

Hebben jullie ook zo'n last van de zomertijd?

Omdat het zo passend is nu.

Standing alone with no direction
How did I fall so far behind?
Why Am I searching for perfection?
Knowing it's something I won't find

In my fear and flaws
I let myself down again
All because

I run
Till the silence splits me open
I run
Till it puts me underground
Till I have no breath
And no roads left but one

When did I lose my sense of purpose?
Can I regain what's lost inside?
Why do I feel like I deserve this?
Why does my pain look like my pride?

In my fear and flaws
I let myself down again
All because
I let myself down
In my fear and flaws

I run
Till the silence splits me open
I run
Till it puts me underground
Till I have no breath
And no roads left but one
No roads left but one

Joyce en Facebook.

Ooit was ik vrij verslaafd aan facebook en dan vooral aan de spelletjes die je er kon spelen. Zo erg zelfs dat ik 2 accounts heb zodat ik twee boerderijen kon houden. Nu is de verslaving er ineens weer. En dan niet aan facebook zelf maar aan de leuke dingen die gepost worden door anderen. Klik hier, lees en lach. Thanks 2 Jordi.

Doelen update #1.

Éen van mijn doelen was om mijn hotmail inbox op te ruimen en te sorteren. Dat is gisteren gebeurt. Van 879 beirchten verdeeld over 25 pagina's naar een lege postvak in met nieuwe mappen zoals: bewaren, leuke dingen?!, school en troep. Nu proberen om het echt bij te houden!

Éen doel heb ik aangepast, namelijk op jazzballet gaan. Ik twijfel namelijk of ik dit wel echt wil. Dit doel heb ik nu veranderd in piano lessen nemen. Dit omdat ik dit namelijk wél echt wil.

Verder heb ik inmiddels twee keer de telefoon opgenomen toen het een privé nummer was. Ik zal ook meteen toelichten waarom dit een doel is. Ik heb namelijk telefoon-angst. Ik vind het dood eng om vreemden of mensen die ik niet goed ken te bellen. Dit is natuurlijk een angst gebaseerd om niks en soms ook wel vervelend.

Wat verder ook ge-update is, is dat we één nieuwe film hebben gezien, namelijk Deceptioon, met mooie man Ewan McGregor.

Joyce en grenzen.

Typ op google "grenzen aangeven" en als eerste krijg je de volgende vijf zinnen:
1. Praat in de ik-vorm
2. Let op je lichaamstaal en je stemgebruik
3. Zeg rustig welke grens bereikt is en geef aan wat je wilt en niet wilt
4. Ga niet in discussie, maar herhaal je grens indien mogelijk
5. Kijk of je een oplossing kunt vinden

Dit is een punt waar ik steeds weer tegenaan loop. Geen grenzen kunnen aangeven. Overwerken? Ja hoor. Hogere functie? Prima, doe ik wel even. Wil jij dat even doen? Natuurlijk. En dat allemaal om vooral maar aardig gevonden te willen worden. Continue over je eigen grenzen heen gaan is uitputtend. Het schijnt ook dat mensen die weinig tot geen grenzen aangeven vaker een burn-out hebben, zich vaak geïntimideerd voelen en hun omgeving als dominant beschouwen.
We leven steeds meer in een individuele maatschappij waar mensen van je verwachten dat je uit jezelf nee zult zeggen. Maar wat als je dit niet kan of erg moeilijk vind?

Nee zeggen is echter belangrijk omdat je nu eenmaal niet voor alles kunt zorgen. Ook hóef je niet door iedereen aardig gevonden te worden, dit is sowieso simpelweg onmogelijk. En daarbij zullen mensen je eerder waarderen als je een standpunt durft in te nemen. En je denkt zelf ook niet vaak: wat wil ik zelf? Wanneer voel ik mij veilig en gehoord?
Daarom staat er op mijn 101-doelenlijst: Een assertiviteit cursus volgen. Omdat ik het moe ben steeds maar ja te zeggen. Moe ben van het op mijn tenen lopen, bang zijn om fouten te maken. Bij deze geef ik mijn grens aan: Ik ben het beu! Ik zeg nee!

Work in progress

Joyce en de zorg.

Gezien het vandaag "Open dag van de zorg" is wilde ik iets vertellen over mijn werk. De zeldzame lezers die ik heb zullen waarschijnlijk allemaal bekenden van mij zijn maar mochten er toch mensen op dit stukje stuiten en het dus niet weten: Ik werk in de gehandicapten zorg. Dit doe ik nu ruim anderhalf jaar in combinatie met de opleiding Maatschappelijk zorg niveau 4 BBL (dit houd in dat ik 1 dag in de week naar school ga en daarnaast werk in de zorg). Ik kom oorspronkelijk uit de detailhandel. Mijn eerste "stage" begon ik op een dagbesteding, namelijk een zorgboerderij op s' koonings jaght. Na de eerste dag merkte ik al meteen dat dit een hele andere wereld was dan ik gewend was.

Het werken op de boerderij heb ik als ontzettend leuk ervaren. Hier zijn cliënten met veel verschillende maten van verstandelijke beperkingen en gedragingen. Elke dag werk je met een groepje andere cliënten dus elke dag is weer anders. Ook zijn de werkzaamheden elke dag weer anders dus je kunt je voorstellen dat er veel variatie is. Ook werk je vrijwel altijd buiten en hebben de cliënten veel bewegingsruimte. Ik heb het daar ontzettend naar mijn zin gehad en hoop na mijn opleiding daar te kunnen gaan werken maar dat is nog afwachten (en de opleiding duurt nog 2 jaar).

Sinds één maart (net 3 weken dus) werk ik op een woning, namelijk klaverkoning 3 en 1B. Ook dit was weer een héle andere wereld dan op de boerderij. Het niveau is hier lager en ook komt hier veel meer intensieve zorg bij kijken. Om heel eerlijk te zijn zag ik het eerst niet zo heel erg zitten maar moet zeggen dat ik er naar 3 weken toch wel anders tegenaan ben gaan kijken. Zorgen zal nooit echt mijn ding zijn (ben meer van het begeleiden) maar ook hier heb ik wel een charme in gevonden.

Ongeacht het niveau of de mate waarin ze zorg nodig hebben, het blijft altijd een uitdaging om een cliënt zo gelukkig mogelijk te maken. Wij als begeleiders zorgen daar namelijk wel voor een groot gedeelte voor, gezien de meeste zelf geen 100% controle over hun leven hebben. De één is al gelukkig met een kamer die zo min mogelijk prikkels heeft, de ander wil zo zelfstandig mogelijk wonen. De één wil het liefst de hele dag lekker werken, de ander vind muziek luisteren meer dan voldoende. Zo heeft elke doelgroep wel iets.

Maar goed, om even terug te komen op die Open dag van de zorg. Ik denk dat iedereen die reclame spotjes op tv wel voorbij heeft zien komen. Je kijkt door de ogen van iemand die op een operatie tafel ligt met allemaal dokters boven zich en iemand die dan kijkt, een foto maakt of boven diens hoofd headbangd met een muziekje. Jammer dat ze alleen dit beeld van de zorg laten zien (of ik moet de andere tv spotjes gemist hebben?). De zorg is zo een groot begrip! Gelukkig kan je op de site zelf wel verschillende doelgroepen vinden maar het blijft jammer dat er voor de zorg die het meest bekend is, namelijk in een ziekenhuis, zo uitgelicht word. Terwijl er in de gehandicapten zorg juist zoveel variatie van zorg te vinden is! En daarbij heeft de gehandicapten zorg veel weg van kinderzorg (zo zie ik het althans). Veel mensen met een verstandelijke beperking hebben zich namelijk niet verder ontwikkeld dan een puberniveau. Feitelijk zijn kinderen van nul tot 12 (of nog iets ouder) maar dan in een volwassen lichaam. Dus ook daar verschil de gehandicapten zorg van de 'normale' zorg.

Maar goed, genoeg hierover van mijn kant. Ik ben eigenlijk wel benieuwd of er daadwerkelijk mensen zijn die écht ergens zijn wezen kijken. En dan niet omdat zijn of haar dochter/neef/familie/kennis in de zorg werkt of woont maar ook om echt eens een kijkje te nemen hoe het echt gaat en werkt in de zorg. Let me know!

Joyce en de hangjongeren part II

Dinsdagmiddag misten wij wederom bij thuiskomst twee stoeptegels uit ons voorheen zo mooie pad. Wederom aangifte gedaan. Wederom een mail naar de woningstichting gestuurd. Woensdagmiddag ging ik even naar Super de boer (wonen wij recht tegenover) om nog wat boodschappen te doen. Daar viel me op dat er een ruit uit was. Verder niet bij nagedacht. Donderdagochtend kwam er (eindelijk!) iemand van de woningbouw langs om de schade te bekijken. Ze vonden het allemaal niet niks. En ze zouden de wijkagent op de hoogte brengen (hadden wij die dan?!). Maar goed, eindelijk worden we in ieder geval gehoord!

Toen bedacht ik mij ineens dat het raam van SdB best wel eens ingegooid kon zijn met onze tegels. En inderdaad, bij navraag kwamen we erachter dat ze onze tegels hiervoor gebruikt hebben. Ook kwamen we erachter dat onze vorige twee stoeptegels ook bij de SdB door de ramen naar binnen kwamen. En precies in de nacht dat wij ze misten. Dat mysterie is in ieder geval dus opgelost.

We blijven pushen bij politie, blijven opletten op verdachte personen (en worden naarmate er meer gejat/vernield word steeds meer paranoïde) en blijven ervan balen.
Ik had/heb niks met politiek. Maar ik ben een zwaar voorstander van hangjongeren van de straat halen! Laat ze lekker hun eigen ramen ingooien met hun eigen tegels.

Joyce vraagt zich af...

Vandaag gelezen op nu.nl:
"Britney zette haar villa in september 2008 te koop, maar lijkt het huis niet aan de straatstenen kwijt te raken. De woning dateert uit 2001, telt vijf slaapkamers en zes badkamers en kijkt uit op een berg."

Nu zie je dit in Amerika en dan vooral onder de sterren wel vaker. Het badkamer aantal is meestal gelijk aan het aantal slaapkamers. Nu vraag ik mij dus af: Waarom in hemelsnaam heb je zoveel badkamers nodig?! En dan heeft Britney er nog één meer! Ik kan er echt met mijn hoofd niet bij. Alsof je met zijn alle tegelijk gaat douchen. Of is het mocht iedereen onverhoopt ineens diarree krijgen dan heeft iedereen de garantie naar de wc te kunnen? Is er iemand die mij het antwoord kan geven?

Voor het originele bericht klik hier.

Gedicht #1

Come take me home, take me in your heart.
Lead me away from this long dark path.
I have been walking for so long.

Come look for me in the forrest,
as I seem to be lost.
I got pulled by the dark side of me.

Come rescue me out of the water,
as I seem to be drowning.
It looked so pretty, invited me to swim when I forgot how.

Come pull me out of the fire,
as I seem to be burning.
It looked so warm while my heart was so cold.

Come take me home, take me in your heart.
Walk beside me and show me the way.
As I seem to be loved,
my mind will follow.

© Joy-works

(klik voor groter)
Bij gebrek aan inspiratie en door het hebben van een slechte dag alleen een collage van Amy Lee vandaag...

Joyce en 365

Ik heb er al heel wat voorbij zien komen: 365 projecten. De een maakt elke dag een foto zoals Jeanique, iets wat ze prachtig doet trouwens, de ander maakt per week een digiscrap zoals Puur San en weer een ander maakt elke dag foto's van wolken.

Nu jeuken mijn handen... En in mijn hoofd is een inspirerende chaos bezig. Ik ben nogal goed in dingen niet afmaken, dit schijnt ook bij mijn 'conditie' te horen. Maar ik wil graag! Ik weet alleen niet wat! Een foto maken van mezelf elke dag wil ik mijn zeldzame lezers niet aandoen ;-). Ik heb voor nu de volgende ideeën, laten jullie me even weten welke het leukst is?

- Elke dag een stukje op je blog? (Dit probeer ik sowieso al wel te doen hoor..)
- Elke dag een foto van de katten of één van de katten?
- Elke dag een zelfgemaakt gedicht?
- Elke dag een nummer van youtube pikken en erbij schrijven wat ik ermee heb?
- Elke dag een kaart maken? (Ik denk alleen niet dat ik dit qua tijd ga redden)
- Nieuw idee?

Let me know!

Joyce en Formspring.me

Ask me anything http://formspring.me/Djois

Joyce wacht liever.

Vroeger moest je weken, zo niet maanden wachten tot er een film die je pas in de bioscoop gezien had op video uitkwam en jaren voor hij op tv te zien was. Vriend was net aan het zappen en wat is er op RTL5? Planet Terror. Super film hoor, daar niet van. Maar vroeger was het was het nog spannend en leuk als je er zo lang op moest wachten. Je was die ene goeie film al bijna weer vergeten tot je ineens de video zag liggen in de winkel. Of je bleef nog thuis voor een goede film. Nu leven we in een tijd waar DVD's voor niks te downloaden zijn in een goede kwaliteit nog voor ze goed en wel in de bioscoop draaien.

Noem me ouderwets maar ik ben nog steeds voor het lange wachten. Voor het kijken in de bioscoop op een kick ass scherm met kick ass geluid. Hetzelfde geld trouwens voor cd's. Vroeger kwamen er eerst 2 of 3 singles uit voor de hele cd uitkwam. En daar keek je dan echt naar uit! Nu word er gekozen om de cd maar meteen uit te brengen, weg mysterie. Zonde.

Intro van Planet Terror...

Joyce en de hangjongeren.

Toen wij vorig jaar juli de sleutel kregen van ons huidige paleis konden wij niet blijer zijn. Niet alleen was het een echt grote mensen huis en konden we ALLES (gordijnen, lamellen, laminaat etc.) helemaal voor niks over nemen, het was ook nog eens een hoekhuis, wat betekende dat we aan de rechterkant van ons huis een stukje tuin extra hadden. Hier zouden we blijven wonen tot we moesten verhuizen tussen 6 plankjes of in ieder geval tot we naar het bejaardenhuis moesten.

Helaas ben ik inmiddels keihard van mijn troon gevallen. Want hoewel we beiden nog steeds verliefd zijn op ons huis is de ligging in combinatie met hangjongeren een ware nachtmerrie. Het begon nog tamelijk onschuldig. Toen ik vorig jaar bij mijn konijntjes in de tuin zat werd ik door een voorbijganger aangesproken. Of de konijnen altijd buiten waren want één van de vorige eigenaren had vogels buiten gehouden en die vonden ze 's morgens opgehangen aan de schutting. Dat deed ik toen nog af met: "Ach, het zal wel overdreven zijn". Toen begon het belletje lellen in de nacht. 'Gelukkig' werd dat alleen in het weekend gedaan. Natuurlijk, het is niet fijn als je ruw uit je slaap gestoord word maar het was nog incidenteel. Geen aandacht aan besteden. Zelfs toen een plank van ons hek uit de voortuin verdwenen was kon ik het nog relativeren met: "Iemand zal er wel op gevallen zijn".

Inmiddels is er al heel wat verdwenen, vernield en voel ik mij serieus bedreigt in mijn eigen huis. Zo is er nog een plank uit hetzelfde hek verdwenen, een ander klein hekje helemaal uit de grond getrokken, missen we twee stoeptegels uit ons voor pad, zijn er meerdere eieren tegen de deur gegooid, werden we s' nachts belaagd met sneeuwballen tegen de voordeur en slaapkamer raam, is er vuurwerk en afval is onze tuin gedeponeerd en waar we nog het meest van geschrokken zijn: Er werden keiharde ijsballen tegen het raam gegooid waar niet alleen wij ons kapot van schrokken, ook de katten lieten zich een poosje niet meer zien. En het had echt niet veel gescheeld of het raam was kapot geweest. Meerdere keren zijn wij naar buiten gelopen, waar dan een eindje verderop een groepje jongeren zijn, een groepje wat dan staat te lachen.

Maar wat doe je ertegen? Weinig, zo blijkt. Ga je erheen, dan lachen ze alleen maar harder, of erger, je lokt ze ermee uit nog meer te doen. De politie bellen heeft ook weinig zin. In het geval van de ijsballen kwamen ze twee uurtjes later een keer langsrijden. De jongeren waren toen allang naar hun bedje toe. En de politie neemt dan niet eens de moeite om dat te melden. Ook meerdere keren aangifte doen lijkt niet te helpen. Althans, ik zie (nog) geen resultaat. Inmiddels is er een lange klachtenbrief onderweg naar de woningbouw. Dit jaar wilde ik de tuin gaan doen maar wat heeft dat voor zin? Alles zal toch vernield of gestolen worden. Ik hou mijn hart vast voor de konijnen. Naar binnenhalen kan niet meer en dat wil ik die beesten ook niet aan doen. Tot nu toe blijven ze wel, zo ver wij weten in ieder geval, uit de achtertuin.

Van de week zag ik het echt niet meer zitten, was zelfs zover dat ik op internet alweer aan het reageren was op andere huizen. Nu komt echter de vechtersmentaliteit in me naar boven. Ik laat me verdomme niet weg jagen hier! En zeker niet door zo'n stel snotneuzen! Dus ligt vanaf heden het fototoestel in de gang, klaar voor gebruik zodat we foto's van de daders kunnen nemen in geval van lastig vallen en gaan we dit weekend eens serieus kijken of we de oude computer nog aan de gang krijgen zodat we er een webcam op aan kunnen sluiten die 24 uur aanblijft. Bring It On Suckers! (Klik op de foto's voor groter)

Joyce en de politiek.

Ik zal maar meteen met deur in huis vallen: Ik heb niks, maar dan ook niks met politiek. Ik snap er de ballen van. Ook al hebben ze het me honderd keer uitgelegd, nog steeds weet ik niet wat het verschil is tussen links en extreem links. Of wat ze nu eigenlijk precies doen in die tweede kamer. En om heel eerlijk te zijn, het kan me ook niet veel boeien. De enige keer dat ik er wel interesse in had en ook van plan was daadwerkelijk te stemmen werd degene waarop ik wilde stemmen vermoord. Gemiste kans.

Waarom zou u dit allemaal boeien? Ik denk helemaal niets. Maar ik wilde toch even melden dat ik Hans van Mierlo wél kende. RIP.

Hans van Mierlo overleden.

Joyce en Sander

Vandaag precies drie jaar geleden hadden Sander en ik onze eerste date. Eigenlijk stelde het niet veel voor, we zouden in Nijmegen wat gaan drinken. We hadden er toen al een ruim jaar chatten en bellen op zitten maar we hadden elkaar nog nooit in levende lijven gezien, best spannend dus!
Nou had ik al aardig wat "blind" dates onder mijn riem, voor Sander was het helemaal nieuw. We hadden afgesproken op het station van Nijmegen, hij woonde daar toen en was daar dus al. Toen mijn trein hem voorbij zoefde had ik hem natuurlijk allang gespot. Hij was in het echie nog veel leuker! Na de wat ongemakkelijke drie kussen op de wang gingen we richting stad. Onderweg waren we aan het kletsen. En we bleven aan het kletsen. En áls het dan een keer stil was, was het een fijne stilte, waarvan we geen van beide de drang hadden die op te vullen. Het klikte zelfs zo goed dat Sander vroeg of ik met hem mee wou gaan naar huis, om zijn moeder te ontmoeten en daar wat te eten. Prima natuurlijk!

Het was een erg gezellige, rustige dag. Zo één waar je niet uitgepraat raakt. Waar je vonkjes voelt als je elkaar per ongeluk expres aanraakt. Sander was een echte heer en bracht mij met de bus naar het station alwaar ik drie treinen voorbij heb laten gaan, ik wou nog geen afscheid nemen. Toch moest er een einde aan de dag komen en mijn laatste trein was al bijna gearriveerd toen ik Sander kuste, ik kon namelijk niet langer meer wachten.

Die (zon)dag is vandaag precies drie jaar geleden. Inmiddels wonen we alweer bijna 2 jaar samen en gaan we eind dit jaar trouwen. Nog nooit heb ik de drang op zo'n manier gevoelt om iemand eeuwige trouw te beloven, om voor elkaar te zorgen in goede en in slechte tijden en om elkaar te beloven elkaar altijd te zullen liefhebben. Sander is echt mijn maatje, mijn beste vriend en mijn minnaar in één. Hij maakt me altijd aan het lachen, zelfs al ben ik een beetje boos op hem. Hij blijft rustig als ik weer een manisch ben of het niet meer zie zitten. Hij ziet altijd en overal wel de zonnige kant van in. En als klap op de vuurpijl masseert hij ook nog eens iedere avond mijn nek en rug. What else could a girl want?! Ik weet het niet. Ik weet alleen dat Sander mij gelukkig maakt en dat ik met niemand anders oud zou willen worden.

Filmpje wat ik bijna 2 jaar terug maakte:

En we beginnen gewoon weer overnieuw...

Kort en krachtig: Hoi!

Hier zal je kunnen meelezen wat mij bezig houd, waar ik mee bezig ben en alle nieuwe dingen die in mijn webwinkel: http://www.joy-works.nl terecht komen...

Voor mezelf: Succes!
En voor u, veel plezier!