Typ op google "grenzen aangeven" en als eerste krijg je de volgende vijf zinnen: 1. Praat in de ik-vorm
2. Let op je lichaamstaal en je stemgebruik
3. Zeg rustig welke grens bereikt is en geef aan wat je wilt en niet wilt
4. Ga niet in discussie, maar herhaal je grens indien mogelijk
5. Kijk of je een oplossing kunt vinden
Dit is een punt waar ik steeds weer tegenaan loop. Geen grenzen kunnen aangeven. Overwerken? Ja hoor. Hogere functie? Prima, doe ik wel even. Wil jij dat even doen? Natuurlijk. En dat allemaal om vooral maar aardig gevonden te willen worden. Continue over je eigen grenzen heen gaan is uitputtend. Het schijnt ook dat mensen die weinig tot geen grenzen aangeven vaker een burn-out hebben, zich vaak geïntimideerd voelen en hun omgeving als dominant beschouwen.
We leven steeds meer in een individuele maatschappij waar mensen van je verwachten dat je uit jezelf nee zult zeggen. Maar wat als je dit niet kan of erg moeilijk vind?
Nee zeggen is echter belangrijk omdat je nu eenmaal niet voor alles kunt zorgen. Ook hóef je niet door iedereen aardig gevonden te worden, dit is sowieso simpelweg onmogelijk. En daarbij zullen mensen je eerder waarderen als je een standpunt durft in te nemen. En je denkt zelf ook niet vaak: wat wil ik zelf? Wanneer voel ik mij veilig en gehoord?
Daarom staat er op mijn 101-doelenlijst: Een assertiviteit cursus volgen. Omdat ik het moe ben steeds maar ja te zeggen. Moe ben van het op mijn tenen lopen, bang zijn om fouten te maken. Bij deze geef ik mijn grens aan: Ik ben het beu! Ik zeg nee!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten