Joyce word overspoeld.

Soms, dan denk ik na over straks. Over later. Over een week of 5 (3 in mijn hoofd) zijn we niet meer langer met zijn tweeën. Maar met zijn drieën.

Enerzijds is het een beangstigende gedacht. ALTIJD, 24/7 de verantwoording over iemand. Zou ik de verantwoordelijkheid aankunnen? Heb ik wel een echt moeder instinct en zou ik weten wanneer er iets met mijn kleintje aan de hand is? En nog belangrijker, wat ik dan moet doen? Zou het goed gaan met borstvoeding geven? Zou ik wat over mijn sociale awkwardness heen komen en daadwerkelijk wat meer bij mensen/vrienden langsgaan? Kan ik straks wel bij de dokter of waar dan ook mijn mond kunnen opendoen als ik het ergens niet mee eens ben. Word ons kind een huilbaby? Zal hij straks makkelijk doorslapen of tot zijn 3de jaar ons elke nacht wakker schreeuwen? En hoe zit met de financiën? Zijn er dingen waar we geen rekening mee gehouden hebben? Zal ik nog toekomen aan school en belangrijker, er nog de motivatie voor hebben? Hoe gaan de katten reageren? Zal ons kind allergisch zijn en zouden we ze weg moeten doen?

Maar ik denk niet alleen aan de enge dingen. Ik vraag me ook af hoe het straks zal zijn om hem EINDELIJK vast te kunnen houden. Hoe hij zal klinken, wat het met me zal doen als ik hem hoor huilen. Hoe hij eruit ziet, zowel qua karakter als qua uiterlijk. Zou het echt een homo-tje worden zoals ik wel eens lachend denk of word het straks een stoere macho? Een allermansvriendje? Wat gaan zijn eerste woordjes worden? Wanneer zal hij voor het eerst gaan lachen? Welke bekken gaat hij trekken bij zijn eerste fruithapje? Word zo'n lekker dik baby-tje? Hoe gaat hij de katten straks pesten? Hoe nieuwsgierig zal hij worden over de wereld?

Maar, hoe dan ook. Ik hou nu onvoorwaardelijk van hem.