Joyce is graag op tijd.

De (weinige) mensen die Sander en mij in het echie kennen kunnen allemaal 1 ding erkennen. Namelijk dat wij ontzettend veel op elkaar lijken. Soms tot het enge af. Op zich is het misschien niet zo heel raar, we schelen immers maar 1 dag in leeftijd. Héél soms lijkt het zelfs wel eens of 1 van ons stiekem geadopteerd is en dat we eigenlijk gewoon een tweeling zijn.

We hebben ten eerste dezelfde weirde humor. Zo weird dat andere onze grapjes onderling of naar elkaar niet snappen. Ook doen we de hele dag door 'stukjes'. 1 van ons zegt dan een zin (9 van de 10 keer uit friends) en dan doen we gerust zo een hele scene na. Of we horen een woord of geluid en reageren dan precies hetzelfde. Vaak maken we ook elkaars zinnen af. Of vraag ik hem wat hij wilt eten en antwoord dan iets wat ik ook in mijn hoofd had. Allebei zijn we redelijk (lees erg) pc verslaafd. We houden van dezelfde films en series. Beide hebben we in het verleden soortgelijke psychische problemen gehad, wat ons dichter naar elkaar brengt. Beide zijn we gevoelig en hebben we een zwak voor alles wat cute is. Beide zijn we nogal sociaal gestoord en zitten gewoon het liefst thuis, samen met alleen de beesten om ons heen. Beide hebben we een hekel aan bellen maar kunnen we niet zonder telefoon. Beide houden we van (bijna) dezelfde muziek en zijn we verslaafd aan het raden van bands en/of acteurs uit films. Ook hebben we nog nooit echt ruzie gehad.

Er is alleen 1 ding waar we ENORM in verschillen. Dat is ook meteen de enigste maar wel ergste ergernis tussen ons. En dat is geduld. Beide bezitten we het maar beide op een TOTAAL ander vlak. Ik ben bijvoorbeeld met mijn cliënten ontzettend geduldig. Het is dat ik anders met andere cliënten in tijd nood kom, maar een cliënt die lastig is met eten? Laat mij die maar doen. Ik kan zo een uur zitten, geen probleem. Ook als ze ergens anders langer de tijd voor nodig hebben, no problem. Ik kan wachten en lang ook. Ook als ik een cliënt of collega 100x iets moet uitleggen, geen probleem. Daarentegen heb ik met mezelf weinig geduld. Ook met familie heb ik vaak een korter lontje als ik niet meteen begrepen en gesnapt word. Bij Sander is dit dus redelijk andersom. Met mij heeft hij echt engelengeduld. En geloof me, dat is vaak nodig met mijn rare buien. Ook met de katten of dingen in huis fixen kan hij wachten. Dit is nog allemaal redelijk te doen, op deze manier vullen we elkaar toch aan.

Maar dan. Het grootste geduld verschil. Ik ben een enorm perfectionist en heb daardoor een tic. Namelijk dat ik ABSOLUUT niet te laat wil komen. Of het nou voor werk is, een afspraak, een bus, ik ben ALTIJD veel en veel te vroeg. Zo sta ik MINIMAAL 10 minuten van de voren al bij de bus. Je zal hem maar missen. Zelfde geld voor de trein. Liever zit ik 15 minuten of langer te wachten dan op het laatste moment van huis te gaan. Ook al weet ik dat het maar hooguit 7 a 8 minuten lopen is, ik vertrek standaard een half uur eerder. Als ik een belangrijke afspraak heb (bijvoorbeeld dokter, tandarts, verloskundige, noem maar op) dan zit ik er 15 tot 30 minuten eerder. Ik vind het niet erg om te wachten, ik vermaak me wel. Vind het ook niet erg als anderen dan wat te laat komen. Allemaal geen probleem. En dan Sander. Die heeft een BLOED hekel aan wachten. Ik geef een voorbeeld. Wij wonen echt pal tegenover de bushalte. Hooguit 1 minuut lopen. De bus vertrekt hier 42 minuten over het heel. Sander vertrekt rustig pas op de 40ste minuut van huis. Of nog erger, hij trekt dan pas zijn schoenen en jas aan. Zelfde als hij met de trein gaat. Moet hij bijvoorbeeld de trein van 30 minuten over het heel hebben, maakt hij 20 minuten over het heel pas langzaam aanstalten om te gaan. Checkt op zijn gemak of hij alles bij zich heeft, doet langzaam zijn schoenen een keer aan, aait de katten nog een keer. Bijna altijd komt hij net op tijd aan op zijn werk. Terwijl ik er dus RUIM op tijd ben. Vaak neem ik zelfs een trein eerder, want hij zal maar vertraging hebben.

Je begrijpt, hierin zijn wij dus echt uitersten. Je kan je dan misschien ook voorstellen dat als wij samen ergens heen moeten dit nog al eens voor ergernis zorgt. Bij hem omdat hij geen zin heeft zo vroeg te gaan en op de afgesproken plek te moeten wachten, ik op mijn beurt, erger me eraan dat ik me moet haasten en stressen of we wel op tijd komen. Gister was zo'n voorbeeld weer. We gingen samen naar de verloskundige, half 12 stond de afspraak. Lief vraagt hoe laat ik wil gaan. Om discussie te voorkomen zeg ik kwart over 11 (het is 5 minuten rijden). Wat ik dan eigenlijk bedoel is dus ook echt om 11:15 vertrekken. Dus om 11:00 zoek ik mijn spullen al bij elkaar, doe mijn schoenen aan, ga nog een keer plassen. 11:05 sta ik al met mijn jas in mijn handen en vraag lief zijn schoenen aan te doen. Grappig dat hij is zegt hij gewoon droog: het is nog geen 11:15. Drammerig als ik ben blijf ik net zo lang zeuren dat lief uiteindelijk 11:10 alsnog zijn schoenen en jas aandeed terwijl ik de scooter ging pakken en starten. En we dus alsnog om 11:15 wegreden.

Geen zorgen hoor, beiden moeten we hier eigenlijk wel om lachen, het is niet zo dat we staan te bekvechten dat we wel/niet al willen gaan. En ik krijg toch altijd mijn zin ;-).

(Waar ik dan stiekem om moest lachen gister was dat het bij de verloskundige enorm uitliep en we pas rond kwart voor 12 naar binnen gingen. Ook later in het ziekenhuis werden we pas 30 minuten later geholpen. En ik zat rustig ontspannen terwijl lief zich dood verveelde. Maar ik maak het altijd weer goed ;-).)