Joyce & opvoeden.

Tig boeken zijn er al over geschreven en het zal denk ik altijd een hot item blijven op forums en sites voor en door ouders: Opvoeden. Want hoe doe je dat nou eigenlijk?
Natuurlijk zijn er altijd bepaalde richtlijnen maar elk kind is anders. Nou spreek ik natuurlijk bij Hayden nog niet echt over opvoeden maar over hoe wij omgaan met regels, ritme, regelmaat en al die andere dingen die erbij komen kijken.

In het begin zaten we regelmatig met onze handen in het haar. Meestal met Hayden zijn handen vast in mijn haar maar dat terzijde. Want ons kind wilde niet overdag in zijn bedje slapen. En s'avonds eigenlijk ook niet. Brullen. Huilen. Tranen met tuiten. De Atlantische oceaan was er niks bij. Maar volgens de boekjes moest hij toch echt leren in slaap te vallen en ook in zijn eigen bed. Dus wij (vooral Sander) zat elke avond minstens een uur met een brullende baby op zijn schouder naast het ledikantje. Alles wat die boekjes ons aanraden hebben we geprobeerd. Van badderen en masseren (alleen het badje zelf vond hij lekker, bij de rest brulde hij zo mogelijk nog harder) tot een slaap ritueeltje, niks hielp. Nou mag ons kind best wel eens huilen, het is immers de enige manier waarop hij zich echt kan uiten. Maar het voelde gewoon niet goed. Hadden we hem teveel aangewend in de wagen te laten slapen (omdat ik in het begin eigenlijk geen trap mocht lopen en ik het verdomde hele dagen in bed te liggen)? Op een gegeven moment huilde hij zich bij papa in slaap waarna we hem dus slapend in zijn bed legden en hij sliep dan gewoon door, geen probleem. Maar dat gehuil, ik kon het niet aanhoren. Mijn altijd lachende vrolijke kereltje dat schreeuwend bij papa op de schouder lag terwijl hij op was van de slaap. En ik besloot resoluut om het anders te doen. Dan slaapt hij maar beneden in de wagen. Jammer dan. Voor ons werkt het en Hayden lijkt er ook niet mee te zitten.

Langzaam aan zijn we (Sander merendeels omdat ik bijna elke avond werk) het anders gaat doen. Allereerst hebben we het "hij moet zo laat in bed liggen"- regeltje uit het raam gegooit. We kijken puur naar Hayden, wanneer is hij moe? We hebben het ritueel anders gemaakt. Verschonen, pyjama aan, trappelzak aan, laatste fles bij papa op schoot, eventueel boeren en dan wakker in zijn eigen bed met papa er naast die hem eigenlijk negeert. En het ging prima! Ja de ene keer gaat hij om 22:00 naar bed en de andere keer zelfs later. Hij maakt nachten van tussen de 10 en 12 uur. En naarmate de tijd voorbij gaat, gaat het steeds beter. Hij ligt steeds vroeger op bed en word niet meer huilende van de honger wakker maar begint zijn dag tegenwoordig met babbelen. En met lachen zodra jij met je slaapdronken kop boven zijn ledikantje hangt. Heerlijk. En het gaat zelfs zo goed dat toen Sander van de week beneden nog even een flesje ging maken terwijl Hayden al in bed lag hij boven een slapende baby aantrof.

Met eten doen we het precies hetzelfde. Heeft hij een uur nadat hij 180cc op heeft weer honger? Maken we gewoon weer een fles. Het enige geklooi hiermee is dat meneer dus wisselend drinkt, ene keer 180, andere keer net 60 ofzo. Dus hierin zijn we nog een beetje zoekende. En het grote nadeel is ter vergelijking met de borstvoeding, nu hebben we een grens van 1000cc per etmaal. En das soms nog wel eens puzzelen.

Eigenlijk baal ik een beetje van mezelf dat het me zolang gekost heeft om naar mijn eigen gevoel te luisteren. Ik doe het immers met mijn cliënten ook. Zijn ze druk? Dan een stevige activiteit bieden zodat ze hun ei kwijt kunnen of juist iets ontspannends doen als ze dat nodig hebben. Waarom zou ik dat niet met mijn eigen kind doen? Nog heb ik dat ik het gevoel heb mezelf te moeten verdedigen als iemand me erop aanspreekt. Maar waarom eigenlijk? Iedereen heeft zijn of haar manier van doen, dit is simpelweg de onze. Ja kinderen hebben rust en regelmaat nodig maar ik denk dat wij Hayden dat ook op deze manier bieden. We kijken naar wat hij nodig heeft en wilt. En tot nu toe reageerd Hayden er goed op. Ja soms moppert hij wel eens maar écht huilen doet hij alleen als er ook écht iets is. Verder is het een super vrolijk kind.

Dus nee ritme hebben we niet. Wel een lachebekkie!