Joyce en vriendschap.

"Een keer trek je de conclusie
Vriendschap is een illusie
Vriendschap is een droom
Een pakketje schroot, met een dun laagje chroom"

Iedere Nederlander kent dit nummer wel van het goede doel. Ik moest eraan denken toen ik besloot een logje te doen over dit onderwerp. Mijn vriendschappen zijn op één hand te tellen. Door mijn 'aandoening' ben ik niet bepaald goed in het onderhouden van sociale contacten. Ik vind het moeilijk mensen bij me in huis te laten omdat ik enorme controle freak ben. En vooral onzeker over wat mensen dan van me denken. Omdat ze bijvoorbeeld iets zien wat niet hoort. Of omdat ik iets anders doe of heb dan 'normaal' in huis. Zelfs bij mensen / vrienden die ik heel goed en heel lang ken heb ik hier moeite mee.

Mijn vriendschappen koester ik daarom ook. Ik loop niet bij ze de deur plat. Andersom ook niet. Ook zal ik niet snel de telefoon pakken om te bellen vanwege mijn bel angst. Om dus diezelfde reden. Maar dat hoeft in mijn ogen ook niet. Ik verwacht het andersom ook niet.

Zo duurt de vriendschap van mij en vriendin D al zo'n 11 a 12 jaar. We leerden elkaar kennen in een chatroom of all places. En ondanks dat ze wat ouder is dan ik hebben wij al die jaren nog contact gehouden. We zitten beiden allang niet meer in die chatroom maar spreken elkaar tegenwoordig vooral via twitter. Ook volg ik enkele jaren trouw haar weblog en zover ik weet is zij 1 van de weinige mensen die de mijne leest :-).

En dan vriendje J. Die ken ik ook ongeveer zo'n 10 jaar. En ook hem heb ik via internet ontmoet, hetzij via een game. Soms spreken we elkaar weken niet. En dan ineens weer weken elke dag. Ondanks dat weet ik dat hij er voor me is en vice versa. Hij verteld me gewoon wat hij denkt en wat hij vind. Verteld ook gewoon als hij vind dat ik dom bezig ben en dat waardeer ik juist. Dat is immers één van de belangrijkste dingen van vriendschappen: Eerlijkheid. En ondanks dat wij ook best wel eens onze ruzies gehad hebben was hij wel mijn getuige op de belangrijkste dag van mijn leven :-).

En dan heb je ook nog van die vriendschappen die je nooit verwacht had. Dat is het geval met vriendin K. Die leerde ik kennen als collega. Mijn eerste gedachte over haar was weinig positief om heel eerlijk te zijn. Niet dat ik een hekel aan haar had maar ik vond haar niet echt mijn type om het zo maar te noemen. Ze is dan ook wel wat jonger dan ik. Anyway, ik kwam er dus al snel achter dat ze superlief was. En zo kwam het dat zelfs nadat we geen collega's meer waren we toch vriendinnen bleven. Zij is degene die me jong houd. Met haar ging ik carnaval vieren of stappen. Samen proberen we zo idioot mogelijk te doen met singstar. En met haar kan ik gewoon lachen om niks. En ook zij was getuige :-).

Dan heb ik nog enkele vriendschappen met andere oud-collega's en klasgenoten. Hetzij het op een hele andere manier. Maar dat maakt het er natuurlijk niet minder om.

Helaas ben ik door de jaren heen ook wat vriendschappen verloren. Mensen die ik al sinds klein meisje kende. Mensen van wie ik dacht nooit uit mijn leven te zullen verdwijnen. Of het nu komt door mijn gebrek aan sociale vaardigheden of door een andere oorzaak, de pijn word er niet minder om als ik denk aan ze. But that's life.