Sinds gisteren werk ik op AT basis. Het gaat namelijk niet meer goed met mijn rug/bekken. Laat ik voorop stellen dat ik echt blij ben met mijn zwangerschap! Het is werkelijk een klein wondertje en ik geniet van elke trap die hij me geeft.
Wel vind ik de zwangerschap op zich erg tegenvallen. Ik wist wel dat ik last zou kunnen krijgen van kwaaltjes zoals misselijkheid en moe zijn maar dat ik zo ver/kort in de zwangerschap er al helemaal klaar mee ben had ik niet verwacht.
Zodra het ene kwaaltje verdwijnt steekt een andere de kop weer op. Zo blijf ik met grote regelmatig kokhalzen en overgeven. En vaak om werkelijk niks. Als één van de katten naast de bak geplast heeft begin ik al te kokhalzen. Gaat echt nergens over dus. Daarnaast is mijn lichaam ontzettend moe. Ik voel me vaak futloos en zonder energie. Alles is me al snel te veel en ben snel buiten adem. Terwijl mijn hoofd het daar absoluut niet mee eens is. Die wilt gaan poetsen, opruimen, orde scheppen, huiswerk maken. Ook heb ik nu enorm last van de hoeveelheid hormonen die door mijn bloed stroomt. Zo huil ik tegenwoordig om werkelijk alles. Word ik chagrijnig om niks. Zie ik soms alles zwart in. Maak ik me zorgen om alle kleine dingen en kan dingen moeilijk loslaten.
En nu dus mijn rug. Had er al wel even last van maar dacht dat ook dat er 'gewoon' bij hoorde. Alleen werd de afgelopen week de pijn alleen maar erger. Moest Sander me praktisch uit bed duwen anders kwam ik niet eens overeind. En na een kort bezoekje aan de dokter leerde ik dat het niet zozeer mijn rug was maar dat het mn bekken zijn die niet helemaal netjes meewerken. En die pijn straalt daarbij flink uit naar mn benen waardoor zelfs gewoon lopen niet echt lekker gaat en al helemaal niet zonder pijn. Dus na veel gejank, gepieker en slapeloze nachten besloten dat het echt niet meer gaat en me ziek gemeld. Al kan ik het erg moeilijk loslaten. Ik ben niet iemand die makkelijk thuis zit. En al helemaal niet als ik lichamelijk weinig kan en vrijwel niks anders kan doen dan stil zitten. Hell, ik ben zelfs twee keer overspannen en met depressie 'gewoon' gaan werken zo slecht kan ik er tegen (bij andere werkgever trouwens).
Ik wéét dat ik er niks aan kan doen en er niet voor kies om pijn te hebben, toch blijft het gewoon knagen. Ik voel me zowat schuldig naar mijn collega's en werkgever toe. Maar zoals Sander gister al zei, ik moet nu niet alleen aan mijn eigen gezondheid denken maar ook of vooral aan die van onze zoon. Die kan er verder natuurlijk ook niks aan doen en het is mijn taak hem zo gezond mogelijk op de wereld te zetten. Rest me alleen nog te leren om nu écht mijn grenzen te gaan aangeven, wat kan en wil ik wel doen en wat kan en wil ik echt niet. Iets waar ik mijn hele leven al moeite mee heb. Maar ook iets wat ik nu écht móet doen!
Sorry van het hele klaag verhaal.. Naast alle kwaaltjes en pijn ben ik dol gelukkig met onze zoon en kan ik niet wachten hem te verwelkomen op deze aardbol. Het kan mij alleen om meerdere redenen niet snel genoeg gaan tot 21 April.
2 opmerkingen:
heel mooi verhaal komt allemaal wel goed lieve schat xxx mamsje
Geen enkele zwangerschap is hetzelfde. En er zijn geloof ik maar weinig vrouwen die lachend zwanger zijn. Maar spugen en bekkenpijn is mij bespaard gebleven. Hopelijk werkt de therapie, maar je zal denk ik redelijk rustig aan moeten doen tot aan de bevalling. Nog ffkes volhouden. Rust maar goed uit dit weekend, belangrijke dag maandag :)
Liefs van mij.
Een reactie posten