Tig boeken zijn er al over geschreven en het zal denk ik altijd een hot item blijven op forums en sites voor en door ouders: Opvoeden. Want hoe doe je dat nou eigenlijk?
Natuurlijk zijn er altijd bepaalde richtlijnen maar elk kind is anders. Nou spreek ik natuurlijk bij Hayden nog niet echt over opvoeden maar over hoe wij omgaan met regels, ritme, regelmaat en al die andere dingen die erbij komen kijken.
In het begin zaten we regelmatig met onze handen in het haar. Meestal met Hayden zijn handen vast in mijn haar maar dat terzijde. Want ons kind wilde niet overdag in zijn bedje slapen. En s'avonds eigenlijk ook niet. Brullen. Huilen. Tranen met tuiten. De Atlantische oceaan was er niks bij. Maar volgens de boekjes moest hij toch echt leren in slaap te vallen en ook in zijn eigen bed. Dus wij (vooral Sander) zat elke avond minstens een uur met een brullende baby op zijn schouder naast het ledikantje. Alles wat die boekjes ons aanraden hebben we geprobeerd. Van badderen en masseren (alleen het badje zelf vond hij lekker, bij de rest brulde hij zo mogelijk nog harder) tot een slaap ritueeltje, niks hielp. Nou mag ons kind best wel eens huilen, het is immers de enige manier waarop hij zich echt kan uiten. Maar het voelde gewoon niet goed. Hadden we hem teveel aangewend in de wagen te laten slapen (omdat ik in het begin eigenlijk geen trap mocht lopen en ik het verdomde hele dagen in bed te liggen)? Op een gegeven moment huilde hij zich bij papa in slaap waarna we hem dus slapend in zijn bed legden en hij sliep dan gewoon door, geen probleem. Maar dat gehuil, ik kon het niet aanhoren. Mijn altijd lachende vrolijke kereltje dat schreeuwend bij papa op de schouder lag terwijl hij op was van de slaap. En ik besloot resoluut om het anders te doen. Dan slaapt hij maar beneden in de wagen. Jammer dan. Voor ons werkt het en Hayden lijkt er ook niet mee te zitten.
Langzaam aan zijn we (Sander merendeels omdat ik bijna elke avond werk) het anders gaat doen. Allereerst hebben we het "hij moet zo laat in bed liggen"- regeltje uit het raam gegooit. We kijken puur naar Hayden, wanneer is hij moe? We hebben het ritueel anders gemaakt. Verschonen, pyjama aan, trappelzak aan, laatste fles bij papa op schoot, eventueel boeren en dan wakker in zijn eigen bed met papa er naast die hem eigenlijk negeert. En het ging prima! Ja de ene keer gaat hij om 22:00 naar bed en de andere keer zelfs later. Hij maakt nachten van tussen de 10 en 12 uur. En naarmate de tijd voorbij gaat, gaat het steeds beter. Hij ligt steeds vroeger op bed en word niet meer huilende van de honger wakker maar begint zijn dag tegenwoordig met babbelen. En met lachen zodra jij met je slaapdronken kop boven zijn ledikantje hangt. Heerlijk. En het gaat zelfs zo goed dat toen Sander van de week beneden nog even een flesje ging maken terwijl Hayden al in bed lag hij boven een slapende baby aantrof.
Met eten doen we het precies hetzelfde. Heeft hij een uur nadat hij 180cc op heeft weer honger? Maken we gewoon weer een fles. Het enige geklooi hiermee is dat meneer dus wisselend drinkt, ene keer 180, andere keer net 60 ofzo. Dus hierin zijn we nog een beetje zoekende. En het grote nadeel is ter vergelijking met de borstvoeding, nu hebben we een grens van 1000cc per etmaal. En das soms nog wel eens puzzelen.
Eigenlijk baal ik een beetje van mezelf dat het me zolang gekost heeft om naar mijn eigen gevoel te luisteren. Ik doe het immers met mijn cliënten ook. Zijn ze druk? Dan een stevige activiteit bieden zodat ze hun ei kwijt kunnen of juist iets ontspannends doen als ze dat nodig hebben. Waarom zou ik dat niet met mijn eigen kind doen? Nog heb ik dat ik het gevoel heb mezelf te moeten verdedigen als iemand me erop aanspreekt. Maar waarom eigenlijk? Iedereen heeft zijn of haar manier van doen, dit is simpelweg de onze. Ja kinderen hebben rust en regelmaat nodig maar ik denk dat wij Hayden dat ook op deze manier bieden. We kijken naar wat hij nodig heeft en wilt. En tot nu toe reageerd Hayden er goed op. Ja soms moppert hij wel eens maar écht huilen doet hij alleen als er ook écht iets is. Verder is het een super vrolijk kind.
Dus nee ritme hebben we niet. Wel een lachebekkie!
12 augustus 2011
8 juli 2011
Joyce en borst/kunstvoeding
Vanaf het begin van de zwangerschap wist ik al dat ik in ieder geval wilde proberen om borstvoeding te geven. En ondanks de keizersnee kwam het na 2 dagen enorm goed op gang, soms had ik zelfs zoveel melk dat ik Hayden regelmatig onderspoot hihi. Ook kreeg hij dus meer dan voldoende binnen en hij groeit er goed op. In het begin ging kolven ook super, vooral als het toeschietreflex er eenmaal was hoefde ik niet lang te kolven voor ik een goed aantal cc had.
Inmiddels zijn we 10 weken verder. En het live voeden gaat nog steeds als een tierelier. Het kolven daarentegen gaat een stuk minder. En dat ligt volkomen aan mij. Ik heb er simpelweg te weinig geduld voor. Als je je kind live voed dan gaat het als vanzelf, zet er 2 van die tuitjes op en je voelt je prompt een melk koe. Dit werkt dus alles behalve bevorderlijk voor de productie. Om Hayden geen tekort te doen als ik eens weg wil zonder hem en visa versa, omdat ik niet iemand ben die makkelijk met dr tiet bloot ga buitenshuis en omdat ik morgen ook weer ga werken heb ik dus al tijd terug aan het cb vrouwtje gevraagd of ik soms kunstvoeding kon geven en zo ja, wat voor soort. Zij adviseerde Hypo allergeen, dit omdat deze het meest op borstvoeding lijkt. Zo gezegd zo gedaan. Af en toe kreeg Hayden eens flesje kunstvoeding. Dat vond hij net zo lekker en ook reageert hij er niet op met betrekking tot krampjes of wat dan ook.
Nu was er vorige week een mooie aanbieding bij de kruidvat, namelijk de babyvoeding van het merk dat we gebruiken: 2 halen, 1 betalen. Nu kijk ik nooit verder dan het woordje aanbieding dus toen ik bij de kassa alsnog de gewone prijs moest betalen vroeg ik de kassa mevrouw het hoe en wat. En wat zei deze mevrouw? Zuigelingen voeding voor kindjes van 0 tot 6 maanden mag NOOIT aangeprezen worden. Dit mag dus écht niet van de wet. Dit omdat 'ze' (en ik laat maar even in het midden wie 'ze' zijn) vinden dat borstvoeding het beste is (ok, dat is een bewezen feit) en dat kunstvoeding daarom niet geprezen mag worden want, stel je voor dat iemand om die reden (dat het in de aanbieding is) geen borstvoeding zou geven. Ook toen ik net op de kruidvat site op zoek was naar goedkoper hypo allergene voeding las ik deze tekst: "Het is wettelijk niet toegestaan om reclame te maken voor flesvoedingen voor baby¿s van 0 - 6 maanden, daarom vind je op onze website alleen informatie over de flesvoedingen voor baby¿s vanaf 6 maanden."
Kan íemand mij dit uitleggen? Waarom in hemelsnaam word borstvoeding verheven tot iets wat voor sommige ongrijpbaar is? Ja het is goed voor je kind, het beste zelfs. Maar als ik eerlijk ben, ik heb vooral voor borstvoeding gekozen omdat ik simpelweg aartslui ben. En wat is er makkelijker dan je borst uit je BH wippen en het bij je kindje in je mond te stoppen? Vooral 's nachts is het erg fijn dat je niet met een slaapdronken kop de trap af moet terwijl je kind boven moord en brand schreeuwt om dat verdomde flesje te maken. Tuurlijk wil ik het beste voor mijn kind en heb ik dat óók meegenomen in mijn beslissing om borstvoeding te geven. Maar betekent dat al die duizenden, zo niet miljoenen vrouwen die, of ze nu willen of niet, geen borstvoeding (kunnen) geven maar een groep vrouwen word waar wij borstvoedende vrouwen met een boog omheen lopen? Want dat dit in de praktijk zo is kom ik helaas maar al te vaak tegen. Vrouwen die haast beschaamd zijn om te zeggen dat ze kunstvoeding geven, die het gevoel hebben zich meteen te moeten verklaren/verdedigen waarom. Op de site/forum waar ik zit is het haast een taboe. Als je verteld over te willen stappen naar kunstvoeding omdat...(vul maar een reden in) word je praktisch aangevallen. Je zou haast een slechte moeder zijn als je je kind borstvoeding zou 'ontzeggen'.
Overbodig om te zeggen dat ik me hier best over kan opwinden. Het voelt echt alsof het moeders verplicht word om borstvoeding te geven. Ook zijn er van die zogenoemde experts die zeggen dat het geven van borstvoeding zou helpen bij de hechting. In mijn opleiding hebben het veel gehad over hechting en gebrek daaraan maar nog NOOIT is daar het woord borstvoeding gevallen. Het gaat erom dat je je kind met liefde voed, en of dat nou uit een tepel of uit een plastic tuitje komt, ik kan me niet voorstellen dat je kind daar veel van zou merken. Alsof hij 12 jaar later een moeilijke puber zou worden en dan op een dag thuis komt. "Het is allemaal jouw schuld want ik kreeg voeding uit een flesje!".
Dit alles is gewoon een uiting van mijn gevoelens en mijn mening. Iemand die er een discussie over wilt aangaan, de reactie knop staat onder dit bericht. En ja, ik ga vanaf morgen gewoon proberen op het werk te kolven. Maar niet ten koste van. Ik geef zolang mogelijk live borstvoeding als ik kan maar niet alleen omdat dit het beste is, gewoon omdat het zo verdomd makkelijk is. En mocht het nodig blijken, dan stap ik met net zoveel liefde over op kunstvoeding. Uit een flesje. En daar schaam ik me geen ruk voor. PUNT.
Inmiddels zijn we 10 weken verder. En het live voeden gaat nog steeds als een tierelier. Het kolven daarentegen gaat een stuk minder. En dat ligt volkomen aan mij. Ik heb er simpelweg te weinig geduld voor. Als je je kind live voed dan gaat het als vanzelf, zet er 2 van die tuitjes op en je voelt je prompt een melk koe. Dit werkt dus alles behalve bevorderlijk voor de productie. Om Hayden geen tekort te doen als ik eens weg wil zonder hem en visa versa, omdat ik niet iemand ben die makkelijk met dr tiet bloot ga buitenshuis en omdat ik morgen ook weer ga werken heb ik dus al tijd terug aan het cb vrouwtje gevraagd of ik soms kunstvoeding kon geven en zo ja, wat voor soort. Zij adviseerde Hypo allergeen, dit omdat deze het meest op borstvoeding lijkt. Zo gezegd zo gedaan. Af en toe kreeg Hayden eens flesje kunstvoeding. Dat vond hij net zo lekker en ook reageert hij er niet op met betrekking tot krampjes of wat dan ook.
Nu was er vorige week een mooie aanbieding bij de kruidvat, namelijk de babyvoeding van het merk dat we gebruiken: 2 halen, 1 betalen. Nu kijk ik nooit verder dan het woordje aanbieding dus toen ik bij de kassa alsnog de gewone prijs moest betalen vroeg ik de kassa mevrouw het hoe en wat. En wat zei deze mevrouw? Zuigelingen voeding voor kindjes van 0 tot 6 maanden mag NOOIT aangeprezen worden. Dit mag dus écht niet van de wet. Dit omdat 'ze' (en ik laat maar even in het midden wie 'ze' zijn) vinden dat borstvoeding het beste is (ok, dat is een bewezen feit) en dat kunstvoeding daarom niet geprezen mag worden want, stel je voor dat iemand om die reden (dat het in de aanbieding is) geen borstvoeding zou geven. Ook toen ik net op de kruidvat site op zoek was naar goedkoper hypo allergene voeding las ik deze tekst: "Het is wettelijk niet toegestaan om reclame te maken voor flesvoedingen voor baby¿s van 0 - 6 maanden, daarom vind je op onze website alleen informatie over de flesvoedingen voor baby¿s vanaf 6 maanden."
Kan íemand mij dit uitleggen? Waarom in hemelsnaam word borstvoeding verheven tot iets wat voor sommige ongrijpbaar is? Ja het is goed voor je kind, het beste zelfs. Maar als ik eerlijk ben, ik heb vooral voor borstvoeding gekozen omdat ik simpelweg aartslui ben. En wat is er makkelijker dan je borst uit je BH wippen en het bij je kindje in je mond te stoppen? Vooral 's nachts is het erg fijn dat je niet met een slaapdronken kop de trap af moet terwijl je kind boven moord en brand schreeuwt om dat verdomde flesje te maken. Tuurlijk wil ik het beste voor mijn kind en heb ik dat óók meegenomen in mijn beslissing om borstvoeding te geven. Maar betekent dat al die duizenden, zo niet miljoenen vrouwen die, of ze nu willen of niet, geen borstvoeding (kunnen) geven maar een groep vrouwen word waar wij borstvoedende vrouwen met een boog omheen lopen? Want dat dit in de praktijk zo is kom ik helaas maar al te vaak tegen. Vrouwen die haast beschaamd zijn om te zeggen dat ze kunstvoeding geven, die het gevoel hebben zich meteen te moeten verklaren/verdedigen waarom. Op de site/forum waar ik zit is het haast een taboe. Als je verteld over te willen stappen naar kunstvoeding omdat...(vul maar een reden in) word je praktisch aangevallen. Je zou haast een slechte moeder zijn als je je kind borstvoeding zou 'ontzeggen'.
Overbodig om te zeggen dat ik me hier best over kan opwinden. Het voelt echt alsof het moeders verplicht word om borstvoeding te geven. Ook zijn er van die zogenoemde experts die zeggen dat het geven van borstvoeding zou helpen bij de hechting. In mijn opleiding hebben het veel gehad over hechting en gebrek daaraan maar nog NOOIT is daar het woord borstvoeding gevallen. Het gaat erom dat je je kind met liefde voed, en of dat nou uit een tepel of uit een plastic tuitje komt, ik kan me niet voorstellen dat je kind daar veel van zou merken. Alsof hij 12 jaar later een moeilijke puber zou worden en dan op een dag thuis komt. "Het is allemaal jouw schuld want ik kreeg voeding uit een flesje!".
Dit alles is gewoon een uiting van mijn gevoelens en mijn mening. Iemand die er een discussie over wilt aangaan, de reactie knop staat onder dit bericht. En ja, ik ga vanaf morgen gewoon proberen op het werk te kolven. Maar niet ten koste van. Ik geef zolang mogelijk live borstvoeding als ik kan maar niet alleen omdat dit het beste is, gewoon omdat het zo verdomd makkelijk is. En mocht het nodig blijken, dan stap ik met net zoveel liefde over op kunstvoeding. Uit een flesje. En daar schaam ik me geen ruk voor. PUNT.
9 juni 2011
Joyce en ABC
Had ik zin in. 'Netjes' gejat bij Saskia.
Age: 27 (Djees, kmoest serieus nadenken)
Best friends: Mijn áller, állerbeste vriendje is natuurlijk mijn man Sander. Daarnaast noem ik toch: Jordi, Daniëlle en Kelsey.
Chore you hate: De burgelijke afwas.
Dreamhouse: Hmm, als ik dan toch mag kiezen: Iets vrijstaands en groot (wel met een tuinman en schoonmaakster dan:P).
Essential start of your day: Wakker worden zonder geluid.
Favorite color: Zwart en blauw. Stiekem ook een beetje roze.
Gold or silver: Mooier vind ik Zilver maar kan alleen maar tegen goud.
Height: 1,73
Instruments I play: Keyboard/Piano (poging tot anyway).
Job title: Momenteel woonbegeleidster verstandelijk beperkten (meervoudig).
Kids: 1 zoon Hayden van bijna 6 weken.
Life is incomplete without: Mijn mannen, directe familie en mn beesten.
Music that you always listen to: Favoriet is toch rock.
Nick: Meerdere: Djois, Neveah en voor games EndlessPain
Overnight hospital stays: Na mijn ongeplande keizersnee, donderdagmorgen opgenomen, maandagmorgen werd ik weer vrij gelaten ;-).
Quote from a movie: "We are the all singing, all dancing crap of the world" - Fight Club.
Reason to smile: Heel Cliché: als Hayden naar me lacht.
Siblings: Zus
Time you wake up: Schommelt momenteel ergens tussen 6 en 9 uur.
Underwear: Momenteel een charmante oma-slip ;-).
Very important date this year: 29-04, geboorte van Hayden.
Worst habit: Roken. (I know. Zucht.)
X-rays you’ve had done: 1, nadat ik op scouting camp gevallen was met m'n fiets. Enkelbanden gescheurd.
Yummy food you make: Spaghetti ala Joyce en Witlofsla ala Joyce. Kan niet kiezen.
Zoo animal: Geen eigenlijk. Geef mij maar huisdieren.
Age: 27 (Djees, kmoest serieus nadenken)
Best friends: Mijn áller, állerbeste vriendje is natuurlijk mijn man Sander. Daarnaast noem ik toch: Jordi, Daniëlle en Kelsey.
Chore you hate: De burgelijke afwas.
Dreamhouse: Hmm, als ik dan toch mag kiezen: Iets vrijstaands en groot (wel met een tuinman en schoonmaakster dan:P).
Essential start of your day: Wakker worden zonder geluid.
Favorite color: Zwart en blauw. Stiekem ook een beetje roze.
Gold or silver: Mooier vind ik Zilver maar kan alleen maar tegen goud.
Height: 1,73
Instruments I play: Keyboard/Piano (poging tot anyway).
Job title: Momenteel woonbegeleidster verstandelijk beperkten (meervoudig).
Kids: 1 zoon Hayden van bijna 6 weken.
Life is incomplete without: Mijn mannen, directe familie en mn beesten.
Music that you always listen to: Favoriet is toch rock.
Nick: Meerdere: Djois, Neveah en voor games EndlessPain
Overnight hospital stays: Na mijn ongeplande keizersnee, donderdagmorgen opgenomen, maandagmorgen werd ik weer vrij gelaten ;-).
Quote from a movie: "We are the all singing, all dancing crap of the world" - Fight Club.
Reason to smile: Heel Cliché: als Hayden naar me lacht.
Siblings: Zus
Time you wake up: Schommelt momenteel ergens tussen 6 en 9 uur.
Underwear: Momenteel een charmante oma-slip ;-).
Very important date this year: 29-04, geboorte van Hayden.
Worst habit: Roken. (I know. Zucht.)
X-rays you’ve had done: 1, nadat ik op scouting camp gevallen was met m'n fiets. Enkelbanden gescheurd.
Yummy food you make: Spaghetti ala Joyce en Witlofsla ala Joyce. Kan niet kiezen.
Zoo animal: Geen eigenlijk. Geef mij maar huisdieren.
Joyce is getagged!
Jeuj, eindelijk mag ik eens meedoen met het taggen! Dank je wel Echt mens!
Wat is de bedoeling?
- Je plaatst een printscreen van je bureaublad, ofwel het scherm waar je achtergrond en programma’s etc staan
- Je geeft een korte toelichting bij je achtergrond en de programma’s
- Je tagged een aantal mensen
Nu doe ik er lekker 2, want, ik gebruik de laptop en computer vrijwel even veel.
Dit is degene van mijn laptop. Je kan eigenlijk meteen zien dat dit eigenlijk mijn laptop is. Ik ben zo chaotisch als de pest dus als ik iets belangrijks even op moet slaan of het is iets wat ik niet moet vergeten dan pleur ik het op mijn bureaublad. En dus ook gerust kriskras door elkaar. Toen Sander de laptop nog gebruikte was hij het een keer beu en maakte het mapje "Dingetjes van Joyce" en daar staat dus al een gedeelte rotzooi ;-).
Eerst de achtergrond. Nou, lijkt me duidelijk. Dit is een foto van Hayden, gemaakt door de kraamhulp in de eerste week dat we thuis waren. Dit vind ik 1 van de mooiste foto's en deze hebben we ook gebruikt voor het geboortekaartje.
Icoontjes: Altijd standaard heb ik een to-do lijstje op mn bureaublad. Dingen die ik MOET doen maar vergeet als ik het niet opschrijf. Ook heb ik deze altijd om het voor mezelf minder chaotisch te maken in mijn hoofd. Een beetje van als ik het opschrijf kan het mijn hoofd uit. Iets wat dus nooit werkt.
Verder staan er shortcuts van programma's die ik vaak gebruik zoals tweetdeck en voorheen lineage2 (online spel).
Ook staan er shortcuts die ik nooit gebruik zoals firefox, deze open ik standaard vanuit de balk onderin dus heb eigenlijk geen excuus waarom die erop staat haha. En belangrijke dingen zoals programma van de belastingdienst wat ik niet kwijt wilt raken in alle chaotische mappen van de laptop zet ik op mijn blad. Ook staan er 2 foto mappen, 1 van ons trouwen en 1 van Hayden. Nu numero 2.
Je kan eigenlijk met 1 opslag al zien dat de pc eigenlijk van Sander is. Alles staat recht haha. De achtergrond wisselt best vaak, 1 x in de zoveel tijd gaat hij op zoek en de meest mooiste achtergronden komen dan op de computer. De meeste icons hier zijn games, Sander is een echte gamefreak. Ook hier staat weer een firefox icon die we nooit gebruiken. Hier en daar zie je wel icoontjes van mij, zoals Imvu (3-d chat), tweetdeck en het txt bestandje Blog (bezig met html-en wat niet wilt lukken).
Goed, dit waren dus mijn bureaublaadjes. Is niet moeilijk wie ik taggen. Is er maar 1 die mijn blog leest die zelf ook een blog heeft. Dus Daan , vangen die handel!
Wat is de bedoeling?
- Je plaatst een printscreen van je bureaublad, ofwel het scherm waar je achtergrond en programma’s etc staan
- Je geeft een korte toelichting bij je achtergrond en de programma’s
- Je tagged een aantal mensen
Nu doe ik er lekker 2, want, ik gebruik de laptop en computer vrijwel even veel.
Dit is degene van mijn laptop. Je kan eigenlijk meteen zien dat dit eigenlijk mijn laptop is. Ik ben zo chaotisch als de pest dus als ik iets belangrijks even op moet slaan of het is iets wat ik niet moet vergeten dan pleur ik het op mijn bureaublad. En dus ook gerust kriskras door elkaar. Toen Sander de laptop nog gebruikte was hij het een keer beu en maakte het mapje "Dingetjes van Joyce" en daar staat dus al een gedeelte rotzooi ;-).
Eerst de achtergrond. Nou, lijkt me duidelijk. Dit is een foto van Hayden, gemaakt door de kraamhulp in de eerste week dat we thuis waren. Dit vind ik 1 van de mooiste foto's en deze hebben we ook gebruikt voor het geboortekaartje.
Icoontjes: Altijd standaard heb ik een to-do lijstje op mn bureaublad. Dingen die ik MOET doen maar vergeet als ik het niet opschrijf. Ook heb ik deze altijd om het voor mezelf minder chaotisch te maken in mijn hoofd. Een beetje van als ik het opschrijf kan het mijn hoofd uit. Iets wat dus nooit werkt.
Verder staan er shortcuts van programma's die ik vaak gebruik zoals tweetdeck en voorheen lineage2 (online spel).
Ook staan er shortcuts die ik nooit gebruik zoals firefox, deze open ik standaard vanuit de balk onderin dus heb eigenlijk geen excuus waarom die erop staat haha. En belangrijke dingen zoals programma van de belastingdienst wat ik niet kwijt wilt raken in alle chaotische mappen van de laptop zet ik op mijn blad. Ook staan er 2 foto mappen, 1 van ons trouwen en 1 van Hayden. Nu numero 2.
Je kan eigenlijk met 1 opslag al zien dat de pc eigenlijk van Sander is. Alles staat recht haha. De achtergrond wisselt best vaak, 1 x in de zoveel tijd gaat hij op zoek en de meest mooiste achtergronden komen dan op de computer. De meeste icons hier zijn games, Sander is een echte gamefreak. Ook hier staat weer een firefox icon die we nooit gebruiken. Hier en daar zie je wel icoontjes van mij, zoals Imvu (3-d chat), tweetdeck en het txt bestandje Blog (bezig met html-en wat niet wilt lukken).
Goed, dit waren dus mijn bureaublaadjes. Is niet moeilijk wie ik taggen. Is er maar 1 die mijn blog leest die zelf ook een blog heeft. Dus Daan , vangen die handel!
19 mei 2011
Joyce & Hayden
Inmiddels zijn we bijna 3 weken verder. Ik kan niet anders zeggen dan dat het goed gaat. Ondanks (of misschien wel dankzij) de toch vrij zware zwangerschap en nog dramatischer bevalling is Hayden een heerlijk makkelijk en tevreden kind (tot nu toe in ieder geval ;)). Vanaf de dag dat we thuis zijn slaapt meneer vrij goed in zijn eigen bed 's nachts. Tussen 11 en 12 krijgt hij de laatste voeding, slaapt dan 3 tot 4 uur, krijgt een schone luier en 1 of 2 borsten en slaapt weer 3 tot 4 uur. In principe hoeven we er dus maar 1 keer uit 's nachts. En de laatste 3 a 4 dagen slaapt meneer ook overdag goed door, komt vaak alleen als hij honger heeft en is daarna soms nog wat wakker maar zal niet onnodig huilen.
Ook qua groeien doet hij het super. Maat 56 begint hem nu echt te klein te worden. En hij is al bijna 5 kilo. Hij begint nu ook een beetje te ontdekken dat hij zelf geluiden kan produceren. Dan komt er ineens een "Heeeuj" uit de wagen waarna hij zelf wat verbaast kijkt. Zijn handjes zijn al vanaf het begin favoriet. Sowieso bij elke voeding stopt hij ze in zijn mond (tot ergernis van mij want dan krijg ik die tepel dr niet in). Ook is hij al ontzettend sterk. Lijkt soms al proberen te gaan staan (hij 'drukt' zich dan gewoon op als wij hem vasthouden) en al vanaf het begin kan hij al lang zijn eigen hoofd omhoog houden. Ook heb ik al de nodige kopstoten van hem gehad (hij vind mij dan ook de liefste ;)). Al met al hebben we dus gewoon weinig tot niks te klagen! En we hopen hard dat hij zo'n makkelijk kind blijft ;).
5 mei 2011
Joyce en de bevalling.
Donderdagmorgen 28 April moesten we ons om kwart over 7 melden op de afdeling verloskunde in het ziekenhuis van Zevenaar. Meteen werd ik gekoppeld aan een CTG apparaat, een machine die bijhoud hoe de hartslag van de baby gaat en hij registreert weeën. Hartslag was goed, de weeën activiteit was minimaal, vrijwel niet. 10 voor 8 kwamen ze gel inbrengen, dit om de baarmoedermond te verweken. Dit kan ervoor zorgen dat de weeën meteen beginnen te komen maar het kan ook dat het nog 3x herhaald moet worden. Meteen kreeg ik krampen, te vergelijken met erge menstruatie pijn. Het was eerder vervelend, nog niet echt pijnlijk. Kreeg toen zelfs een ontbijtje aangeboden.
Rond 10 uur kwamen ze weer kijken of er vooruitgang in zat. Ik had al 1cm ontsluiting en dit was opgelopen naar 2cm. Er zat dus wel iets vooruitgang in, het was echt begonnen. Rond 1 uur kwamen ze weer controleren, intussen waren de krampen echt overgegaan in weeën. De baarmoedermond was wel meer verweken maar qua centimeters was er nog niks bijgekomen. We gingen het nog een uurtje aankijken en dan zouden ze of mijn vliezen doorprikken of nog een keer gel inbrengen. Dus om 2 uur kwamen ze weer en besloten we de vliezen door te prikken. Enorm raar gevoel. Meteen was er sprake van een soort zwembad. Ook zat er meteen een soort van deuk in mijn buik, net of de baby een beetje vacuüm gezogen werd. Wederom werden de weeën iets heftiger.
Enige tijd later (1 of 2 uur) werd er weer gecontroleerd. Weer zat ik nog steeds op 2cm. Er werd voorgesteld om een infuus met weeën opwekkend middel in te zetten omdat de weeën niet sterk genoeg waren. Wat ik trouwens wel erg raar vond was dat zodra er iemand binnenkwam de weeën meteen afzakten. Soort van dat ik het onbewust tegenhield, iets wat je echt niet wilt haha. Infuus, dat was 1 van de dingen waar ik het liefst zonder wou. Ik ben alles behalve een voorstander van naalden en dan vooral 1 die in je hand blijft zitten. Maar ik zag ook wel in dat dit gewoonweg niet opschoot. Het infuus werd laag aangezet maar het had wel meteen effect. Weer werden de weeën heftiger. Ook kon ik geen fijne houding meer vinden. Het was nog te houden maar ondertussen werd ik ook weer misselijk en hing ik regelmatig boven zo'n fijn ijzeren ziekenhuis bakje.
Weer een tijd later (ergens eind van de middag) werd er weer gekeken en weer was het niks opgeschoten qua centimeters. Meneer had er gewoon echt geen zin in. Ik daarentegen had er al bijna genoeg van. De weeën werden steeds heftiger, kwamen sneller op elkaar en ik bleef misselijk. Toen werd er voorgesteld om een ruggenprik te doen. Dit zodat ik de weeën beter kon opvangen en meer kon ontspannen, dit zorgt er dan namelijk voor dat de centimeters was sneller komen. Ook konden ze dan het infuus verhogen zodat de weeën nog sterker zouden worden. Ook dit was iets waarvan ik van te voren had gezegd niet te willen. Er zitten nou eenmaal risico's aan en dan moest ik met nog een naald in mijn lijf verder. Maar inmiddels had ik zoveel pijn dat ik maar wat graag wilde. Ik werd naar boven gereden waar een enorm leuke en humoristische anesthesist op me stond te wachten die me meteen op mijn gemak stelde. Na aan 100 toeters en bellen te zijn aangesloten was het dan zover, de ruggenprik.
Eerst werd de plek waar ze zouden prikken verdoofd, dit deed al best pijn. En dan al helemaal als je tussendoor ook nog weeën krijgt. Daarna ging de echte naald erin, deze blijft dan zitten en geeft een verdovend middel af waardoor je vanaf je buik naar beneden minder tot niks voelt. En inderdaad, niet snel merkte ik al dat mijn benen gingen tintelen en de pijn vrijwel helemaal verdween, wat een opluchting!
Ik werd naar de verloskamer gereden waar het infuus met weeën opwekkers enorm opgehoogd werden. In de middag stond deze namelijk 1,2mm en nu op 9,6mm. Maar ik voelde er niks van, heerlijk. Mijn linkerbeen was inmiddels zo verdoofd dat ik hem zelf niet meer kon bewegen. Ik werd weer op de CTG aangesloten en daar was inderdaad te zien dat de weeën heel snel en heftig kwamen maar ik voelde er niks van. Wel bleef ik misselijk en regelmatig overgeven, ook water hield ik niet meer binnen. Moeders en zus kwamen even op bezoek.
Weer gingen ze kijken of het al iets opgeschoten was. En jawel, 1 hele centimeter. Niet veel dus. Weer werd het infuus verhoogd, 19mm. Al vrij snel kwamen de weeën door de ruggenprik heen. Niet alleen deden ze enorm veel pijn, er zat ook geen pauze meer tussen. Er werd besloten dat ik een andere pijnstiller erbij kreeg, dit zou me wat suffer maken en ervoor zorgen dat de scherpe randjes eraf gingen en er pauzes tussen kwamen. En inderdaad, het was wat beter te doen al was het nog steeds alles behalve fijn. Rond een uur of 10 kwamen ze weer controleren. Eindelijk leek er echt vooruitgang in te zitten, ik zat nu op de 5 a 6cm. Ik hoopte dat het nu inderdaad een stuk sneller zou gaan. Meneer moest nog iets verder indalen, als dit gebeurde dan zou het inderdaad een stuk sneller gaan omdat zijn hoofd dan zou zorgen voor meer ontsluiting. Rond een uur of 12 werd er weer gekeken. Helaas, ik bleef nog steeds hangen op 5/6cm. De gynaecoloog werd erbij gehaald. Zij vertelde me dat Meneer gewoon niet wilde indalen. Hij zat er met een punt van zijn hoofd wel half door maar zakte gewoon niet verder. Ze gaf me 2 opties. Optie 1 was om het infuus op maximaal te zetten en nog een uur of 4 te wachten, met een hele grote kans dan een keizersnee te moeten. Optie 2 was om meteen een keizersnee te doen. Nummer 3 van de dingen die ik absoluut niet wilde eigenlijk.
Ik zat er zo doorheen en was door mijn krachten heen door al het overgeven en pijn. Na nog wat dingen gevraagd te hebben over de risico's ging er bij mij een knop om. Hij moest eruit, en kon mijn lichaam dit niet zelf dan maar zo. Er moest nog een team komen en een OK in orde gemaakt worden en dan zouden ze me gaan helpen. Het infuus werd al uitgezet, gezien ik geen weeën meer nodig had om voor ontsluiting te zorgen. Ik kon weer even op adem komen. Rond half 1 werd ik naar de OK gereden waar een andere anesthesist me uitlegde hoe ik verdoofd zou worden. De ruggenprik zou worden verhoogd, dit konden ze doen tot 80%, de overige 20% zou je dan wel voelen zeg maar. Niet dat je dan pijn voelt maar je voelt wel wat ze zo'n beetje doen. Sander moest ondertussen verkleden in OK kleding zodat hij erbij kon zijn. Het gevoel in mijn buik en benen was helemaal weg. Ook werd de tafel waar ik inmiddels op lag iets gekanteld maar ze hadden me helemaal vast gegespt zodat ik er niet af zou glijden. Helaas bleef ik nog steeds misselijk dus net voor ze me open wouden snijden moest ik weer overgeven waardoor ze nog niks konden doen.
Sander zat naast mijn hoofd. Ik kon aan hem zien dat ook hij het alles behalve leuk vond, wat natuurlijk logisch is. Er zat een doek voor me gezicht zodat ik niks kon zien, aan de ene kant vond ik dit wel jammer want ik vind dit juist wel interessant. Ik probeerde nog te kijken via de grote lampen maar kon alleen de chirurg zien. Ik rook een vieze brand lucht, ik denk dat ze ipv snijden me open gebrand hebben. Ook voelde ik veel geduw en getrek aan mijn buik, een heel gek gevoel. Er werd me verteld wat ze aan het doen waren en dat ik zo zou voelen dat ze van boven hem naar beneden zouden drukken. En idd kon ik dit voelen. Voordat ik het wist was hij eruit, dit heb ik niet eens gezien zo snel ging het. Sander mocht met hem mee naar een tafel waar hij gecontroleerd zou worden. Ik kon mijn hoofd draaien zodat ik hun kon zien op een afstandje. De eerste traan vloeide al bij mij en ik zag dat Sander ook erg emotioneel was. Er werd me gevraagd hoe hij zou gaan heten en ik vertelde dat hij Hayden Liam ging heten. Ik vroeg hun hoe laat hij precies geboren was en ze vertelden me dat dit 1:47 was. Iets later kwam Sander met Hayden in een doek gewikkeld naar me toe. Hij werd op mijn borst gelegd zodat ik hem kon zien. Meteen had hij zijn grote ogen open en keek me aan. De kinderarts die hem gecontroleerd had kwam me vertellen dat alles helemaal in orde was. Alles zat erop en eraan en zijn gehemelte zat dicht.
Sander mocht met hem naar onze kamer, dit omdat de OK te koud was voor hem. Ondertussen gingen ze mij hechten. Weer werd ik misselijk en moest ik overgeven. Na ongeveer een half uurtje waren ze klaar en werd ik naar de verloskamer gereden waar Sander zat. Meteen kreeg ik Hayden op mijn borst gelegd. Ook kreeg ik te horen dat hij 4185gram woog en 54cm lang was (al staat overal dat dit 55cm is). Omdat ik borstvoeding wilde geven kwam een zuster me helpen om hem voor het eerst aan te leggen, dit ging eigenlijk vrijwel meteen goed. Sander en ik kregen even tijd alleen met Hayden. Beide waren we verbaasd dat hij er zo 'gaaf' uitzag. Geen spoortje van wat dan ook zat er nog op hem. Het enige wat te zien was, was een enorme punt op zijn hoofd, dit was het stukje van zijn hoofd wat al wel ingedaald was. Ook waren er nog wat resten te zien van lijm van de plakker die hij op zijn hoofd had gehad toen hij nog in me zat (om zijn hartslag te controleren). Na een uurtje ofzo kwam een zuster hem aankleden. Sander was inmiddels ook helemaal kapot dus belde ik mijn zus om te vragen of ze hem naar huis wou rijden, gezien hij niet mocht blijven slapen. Ik daarentegen zat nog vol adrenaline. Toen Sander weg was lag Hayden in een bedje naast me maar ik kon de slaap niet vatten, af en toe dommelde ik wat weg. Wat een dag en nacht was dit geweest.
Het zat erop! Onze zoon was eindelijk geboren, 8 dagen na de uitgerekende datum op 29 April 2011. En wat zijn we trots!
Onze eerste foto met zijn 3en. (Meer foto's zullen nog volgen)
Rond 10 uur kwamen ze weer kijken of er vooruitgang in zat. Ik had al 1cm ontsluiting en dit was opgelopen naar 2cm. Er zat dus wel iets vooruitgang in, het was echt begonnen. Rond 1 uur kwamen ze weer controleren, intussen waren de krampen echt overgegaan in weeën. De baarmoedermond was wel meer verweken maar qua centimeters was er nog niks bijgekomen. We gingen het nog een uurtje aankijken en dan zouden ze of mijn vliezen doorprikken of nog een keer gel inbrengen. Dus om 2 uur kwamen ze weer en besloten we de vliezen door te prikken. Enorm raar gevoel. Meteen was er sprake van een soort zwembad. Ook zat er meteen een soort van deuk in mijn buik, net of de baby een beetje vacuüm gezogen werd. Wederom werden de weeën iets heftiger.
Enige tijd later (1 of 2 uur) werd er weer gecontroleerd. Weer zat ik nog steeds op 2cm. Er werd voorgesteld om een infuus met weeën opwekkend middel in te zetten omdat de weeën niet sterk genoeg waren. Wat ik trouwens wel erg raar vond was dat zodra er iemand binnenkwam de weeën meteen afzakten. Soort van dat ik het onbewust tegenhield, iets wat je echt niet wilt haha. Infuus, dat was 1 van de dingen waar ik het liefst zonder wou. Ik ben alles behalve een voorstander van naalden en dan vooral 1 die in je hand blijft zitten. Maar ik zag ook wel in dat dit gewoonweg niet opschoot. Het infuus werd laag aangezet maar het had wel meteen effect. Weer werden de weeën heftiger. Ook kon ik geen fijne houding meer vinden. Het was nog te houden maar ondertussen werd ik ook weer misselijk en hing ik regelmatig boven zo'n fijn ijzeren ziekenhuis bakje.
Weer een tijd later (ergens eind van de middag) werd er weer gekeken en weer was het niks opgeschoten qua centimeters. Meneer had er gewoon echt geen zin in. Ik daarentegen had er al bijna genoeg van. De weeën werden steeds heftiger, kwamen sneller op elkaar en ik bleef misselijk. Toen werd er voorgesteld om een ruggenprik te doen. Dit zodat ik de weeën beter kon opvangen en meer kon ontspannen, dit zorgt er dan namelijk voor dat de centimeters was sneller komen. Ook konden ze dan het infuus verhogen zodat de weeën nog sterker zouden worden. Ook dit was iets waarvan ik van te voren had gezegd niet te willen. Er zitten nou eenmaal risico's aan en dan moest ik met nog een naald in mijn lijf verder. Maar inmiddels had ik zoveel pijn dat ik maar wat graag wilde. Ik werd naar boven gereden waar een enorm leuke en humoristische anesthesist op me stond te wachten die me meteen op mijn gemak stelde. Na aan 100 toeters en bellen te zijn aangesloten was het dan zover, de ruggenprik.
Eerst werd de plek waar ze zouden prikken verdoofd, dit deed al best pijn. En dan al helemaal als je tussendoor ook nog weeën krijgt. Daarna ging de echte naald erin, deze blijft dan zitten en geeft een verdovend middel af waardoor je vanaf je buik naar beneden minder tot niks voelt. En inderdaad, niet snel merkte ik al dat mijn benen gingen tintelen en de pijn vrijwel helemaal verdween, wat een opluchting!
Ik werd naar de verloskamer gereden waar het infuus met weeën opwekkers enorm opgehoogd werden. In de middag stond deze namelijk 1,2mm en nu op 9,6mm. Maar ik voelde er niks van, heerlijk. Mijn linkerbeen was inmiddels zo verdoofd dat ik hem zelf niet meer kon bewegen. Ik werd weer op de CTG aangesloten en daar was inderdaad te zien dat de weeën heel snel en heftig kwamen maar ik voelde er niks van. Wel bleef ik misselijk en regelmatig overgeven, ook water hield ik niet meer binnen. Moeders en zus kwamen even op bezoek.
Weer gingen ze kijken of het al iets opgeschoten was. En jawel, 1 hele centimeter. Niet veel dus. Weer werd het infuus verhoogd, 19mm. Al vrij snel kwamen de weeën door de ruggenprik heen. Niet alleen deden ze enorm veel pijn, er zat ook geen pauze meer tussen. Er werd besloten dat ik een andere pijnstiller erbij kreeg, dit zou me wat suffer maken en ervoor zorgen dat de scherpe randjes eraf gingen en er pauzes tussen kwamen. En inderdaad, het was wat beter te doen al was het nog steeds alles behalve fijn. Rond een uur of 10 kwamen ze weer controleren. Eindelijk leek er echt vooruitgang in te zitten, ik zat nu op de 5 a 6cm. Ik hoopte dat het nu inderdaad een stuk sneller zou gaan. Meneer moest nog iets verder indalen, als dit gebeurde dan zou het inderdaad een stuk sneller gaan omdat zijn hoofd dan zou zorgen voor meer ontsluiting. Rond een uur of 12 werd er weer gekeken. Helaas, ik bleef nog steeds hangen op 5/6cm. De gynaecoloog werd erbij gehaald. Zij vertelde me dat Meneer gewoon niet wilde indalen. Hij zat er met een punt van zijn hoofd wel half door maar zakte gewoon niet verder. Ze gaf me 2 opties. Optie 1 was om het infuus op maximaal te zetten en nog een uur of 4 te wachten, met een hele grote kans dan een keizersnee te moeten. Optie 2 was om meteen een keizersnee te doen. Nummer 3 van de dingen die ik absoluut niet wilde eigenlijk.
Ik zat er zo doorheen en was door mijn krachten heen door al het overgeven en pijn. Na nog wat dingen gevraagd te hebben over de risico's ging er bij mij een knop om. Hij moest eruit, en kon mijn lichaam dit niet zelf dan maar zo. Er moest nog een team komen en een OK in orde gemaakt worden en dan zouden ze me gaan helpen. Het infuus werd al uitgezet, gezien ik geen weeën meer nodig had om voor ontsluiting te zorgen. Ik kon weer even op adem komen. Rond half 1 werd ik naar de OK gereden waar een andere anesthesist me uitlegde hoe ik verdoofd zou worden. De ruggenprik zou worden verhoogd, dit konden ze doen tot 80%, de overige 20% zou je dan wel voelen zeg maar. Niet dat je dan pijn voelt maar je voelt wel wat ze zo'n beetje doen. Sander moest ondertussen verkleden in OK kleding zodat hij erbij kon zijn. Het gevoel in mijn buik en benen was helemaal weg. Ook werd de tafel waar ik inmiddels op lag iets gekanteld maar ze hadden me helemaal vast gegespt zodat ik er niet af zou glijden. Helaas bleef ik nog steeds misselijk dus net voor ze me open wouden snijden moest ik weer overgeven waardoor ze nog niks konden doen.
Sander zat naast mijn hoofd. Ik kon aan hem zien dat ook hij het alles behalve leuk vond, wat natuurlijk logisch is. Er zat een doek voor me gezicht zodat ik niks kon zien, aan de ene kant vond ik dit wel jammer want ik vind dit juist wel interessant. Ik probeerde nog te kijken via de grote lampen maar kon alleen de chirurg zien. Ik rook een vieze brand lucht, ik denk dat ze ipv snijden me open gebrand hebben. Ook voelde ik veel geduw en getrek aan mijn buik, een heel gek gevoel. Er werd me verteld wat ze aan het doen waren en dat ik zo zou voelen dat ze van boven hem naar beneden zouden drukken. En idd kon ik dit voelen. Voordat ik het wist was hij eruit, dit heb ik niet eens gezien zo snel ging het. Sander mocht met hem mee naar een tafel waar hij gecontroleerd zou worden. Ik kon mijn hoofd draaien zodat ik hun kon zien op een afstandje. De eerste traan vloeide al bij mij en ik zag dat Sander ook erg emotioneel was. Er werd me gevraagd hoe hij zou gaan heten en ik vertelde dat hij Hayden Liam ging heten. Ik vroeg hun hoe laat hij precies geboren was en ze vertelden me dat dit 1:47 was. Iets later kwam Sander met Hayden in een doek gewikkeld naar me toe. Hij werd op mijn borst gelegd zodat ik hem kon zien. Meteen had hij zijn grote ogen open en keek me aan. De kinderarts die hem gecontroleerd had kwam me vertellen dat alles helemaal in orde was. Alles zat erop en eraan en zijn gehemelte zat dicht.
Sander mocht met hem naar onze kamer, dit omdat de OK te koud was voor hem. Ondertussen gingen ze mij hechten. Weer werd ik misselijk en moest ik overgeven. Na ongeveer een half uurtje waren ze klaar en werd ik naar de verloskamer gereden waar Sander zat. Meteen kreeg ik Hayden op mijn borst gelegd. Ook kreeg ik te horen dat hij 4185gram woog en 54cm lang was (al staat overal dat dit 55cm is). Omdat ik borstvoeding wilde geven kwam een zuster me helpen om hem voor het eerst aan te leggen, dit ging eigenlijk vrijwel meteen goed. Sander en ik kregen even tijd alleen met Hayden. Beide waren we verbaasd dat hij er zo 'gaaf' uitzag. Geen spoortje van wat dan ook zat er nog op hem. Het enige wat te zien was, was een enorme punt op zijn hoofd, dit was het stukje van zijn hoofd wat al wel ingedaald was. Ook waren er nog wat resten te zien van lijm van de plakker die hij op zijn hoofd had gehad toen hij nog in me zat (om zijn hartslag te controleren). Na een uurtje ofzo kwam een zuster hem aankleden. Sander was inmiddels ook helemaal kapot dus belde ik mijn zus om te vragen of ze hem naar huis wou rijden, gezien hij niet mocht blijven slapen. Ik daarentegen zat nog vol adrenaline. Toen Sander weg was lag Hayden in een bedje naast me maar ik kon de slaap niet vatten, af en toe dommelde ik wat weg. Wat een dag en nacht was dit geweest.
Het zat erop! Onze zoon was eindelijk geboren, 8 dagen na de uitgerekende datum op 29 April 2011. En wat zijn we trots!
Onze eerste foto met zijn 3en. (Meer foto's zullen nog volgen)
26 april 2011
Laatste (?) bezoek bij de VK.
40 weken en 5 dagen zwanger. Dat ben ik nu. 5 dagen over tijd dus. We komen net terug van de verloskundige, waarschijnlijk ook laatste bezoekje. Want morgenvroeg om 10 uur moeten we bij de gynaecoloog zijn. Daar word er uitgebreid gekeken of alles met de baby nog goed is (door middel van een CTG), of er nog genoeg vruchtwater is, of de placenta nog goed werkt etc etc. Mocht alles goed zijn krijg ik als het goed is de keus wat ik zelf wil. In tegenstelling tot vroeger kan (en mag) je er nu namelijk voor kiezen om eerder dan 42 weken ingeleid te worden. Dit kan en mag dan al vanaf 41 weken (donderdag dus). Erg spannend allemaal. Ene kant denk ik, ik wil er zo graag vanaf zijn, van mijn part blijf ik morgen al in het ziekenhuis, anderzijds, zolang hij het nog goed heeft laat ik het liever op de natuurlijk manier gebeuren.
Bij de VK zelf was het ook spannend. Zo ben ik in 5 dagen tijd 2 kilo aan vocht aangekomen. Meneer was (EINDELIJK) helemaal ingedaald en lag met zijn hoofdje in mn bekken. Ook kreeg ik meteen een inwendig onderzoek zodat ze kon kijken of ze me ter plekke al kon strippen (google het maar :P) en hoe het met mn baarmoedermond stond. Die was al aan het verweken (goed teken) maar nog net niet ver genoeg dat ze het aandurfde om te strippen. Kon in principe wel maar dan was het risico erg groot dat ik vannacht de hele nacht op ben met voorweeën en dat het dan alsnog niet doorzet. Ook mijn bloeddruk was nu niet meer zo netjes als normaal: 125/85. Maar dit heeft denk ik als reden dat ik me nu dus best wel druk loop te maken over hoe en wat. Zoals het er nu voorstaat kan het dus zijn dat ik donderdag of zelfs morgen al ingeleid ga worden, op welke manier is alleen nog niet duidelijk (strippen of met infuus), dit horen we dan morgen bij de gyn.
Ook al zit ik er weken tegenaan te hikken en naar uit te kijken, nu komt het op een of andere manier toch ineens dichtbij. Heel raar idee. Voel me dan ook best onzeker en emotioneel. Hoe dan ook uiterlijk volgende week donderdag hebben we EINDELIJK ons jochie in onze armen. We houden jullie op de hoogte.
(Zal je zien dat hij vannacht alsnog spontaan komt. Hihi.)
Bij de VK zelf was het ook spannend. Zo ben ik in 5 dagen tijd 2 kilo aan vocht aangekomen. Meneer was (EINDELIJK) helemaal ingedaald en lag met zijn hoofdje in mn bekken. Ook kreeg ik meteen een inwendig onderzoek zodat ze kon kijken of ze me ter plekke al kon strippen (google het maar :P) en hoe het met mn baarmoedermond stond. Die was al aan het verweken (goed teken) maar nog net niet ver genoeg dat ze het aandurfde om te strippen. Kon in principe wel maar dan was het risico erg groot dat ik vannacht de hele nacht op ben met voorweeën en dat het dan alsnog niet doorzet. Ook mijn bloeddruk was nu niet meer zo netjes als normaal: 125/85. Maar dit heeft denk ik als reden dat ik me nu dus best wel druk loop te maken over hoe en wat. Zoals het er nu voorstaat kan het dus zijn dat ik donderdag of zelfs morgen al ingeleid ga worden, op welke manier is alleen nog niet duidelijk (strippen of met infuus), dit horen we dan morgen bij de gyn.
Ook al zit ik er weken tegenaan te hikken en naar uit te kijken, nu komt het op een of andere manier toch ineens dichtbij. Heel raar idee. Voel me dan ook best onzeker en emotioneel. Hoe dan ook uiterlijk volgende week donderdag hebben we EINDELIJK ons jochie in onze armen. We houden jullie op de hoogte.
(Zal je zien dat hij vannacht alsnog spontaan komt. Hihi.)
Abonneren op:
Posts (Atom)