Laatste (?) bezoek bij de VK.

40 weken en 5 dagen zwanger. Dat ben ik nu. 5 dagen over tijd dus. We komen net terug van de verloskundige, waarschijnlijk ook laatste bezoekje. Want morgenvroeg om 10 uur moeten we bij de gynaecoloog zijn. Daar word er uitgebreid gekeken of alles met de baby nog goed is (door middel van een CTG), of er nog genoeg vruchtwater is, of de placenta nog goed werkt etc etc. Mocht alles goed zijn krijg ik als het goed is de keus wat ik zelf wil. In tegenstelling tot vroeger kan (en mag) je er nu namelijk voor kiezen om eerder dan 42 weken ingeleid te worden. Dit kan en mag dan al vanaf 41 weken (donderdag dus). Erg spannend allemaal. Ene kant denk ik, ik wil er zo graag vanaf zijn, van mijn part blijf ik morgen al in het ziekenhuis, anderzijds, zolang hij het nog goed heeft laat ik het liever op de natuurlijk manier gebeuren.

Bij de VK zelf was het ook spannend. Zo ben ik in 5 dagen tijd 2 kilo aan vocht aangekomen. Meneer was (EINDELIJK) helemaal ingedaald en lag met zijn hoofdje in mn bekken. Ook kreeg ik meteen een inwendig onderzoek zodat ze kon kijken of ze me ter plekke al kon strippen (google het maar :P) en hoe het met mn baarmoedermond stond. Die was al aan het verweken (goed teken) maar nog net niet ver genoeg dat ze het aandurfde om te strippen. Kon in principe wel maar dan was het risico erg groot dat ik vannacht de hele nacht op ben met voorweeën en dat het dan alsnog niet doorzet. Ook mijn bloeddruk was nu niet meer zo netjes als normaal: 125/85. Maar dit heeft denk ik als reden dat ik me nu dus best wel druk loop te maken over hoe en wat. Zoals het er nu voorstaat kan het dus zijn dat ik donderdag of zelfs morgen al ingeleid ga worden, op welke manier is alleen nog niet duidelijk (strippen of met infuus), dit horen we dan morgen bij de gyn.

Ook al zit ik er weken tegenaan te hikken en naar uit te kijken, nu komt het op een of andere manier toch ineens dichtbij. Heel raar idee. Voel me dan ook best onzeker en emotioneel. Hoe dan ook uiterlijk volgende week donderdag hebben we EINDELIJK ons jochie in onze armen. We houden jullie op de hoogte.

(Zal je zien dat hij vannacht alsnog spontaan komt. Hihi.)

Joyce en kater Mike.

Bijna anderhalf jaar wandelt hij hier al rond: Onze je-weet-wel-kat Mike. Hij is bij ons gekomen als nood oplossing, degene bij wie hij woonde (vriendin en oud-collega van mij) werd een beetje gek van hem. Nachtenlang schreeuwde hij namelijk alles bij elkaar, gaf regelmatig over en krabde aan alles behalve de krabpaal. Zij had hem een maand daarvoor gekregen als house-warming gift (ook weer van collega's) en die hadden hem weer via marktplaats. Het enige wat er bekend was van hem was dat hij ongeveer 6 was en getraumatiseerd omdat hij ooit in een kleine ruimte opgesloten is geweest. Omdat collega inmiddels echt hopeloos was bood ik aan dat hij het wel bij ons mocht komen proberen. En ze was daarmee zo blij dat hij dezelfde avond nog gebracht werd.

De eerste 2 dagen liet hij zich bijna niet zien. Ook poes Phoebe wist even niet wat ze ermee aan moest. Zij vond natuurlijk dat zij als hoogste in rang stond, gezien ze hier wat langer was. Geleidelijk aan kwam Mike steeds vaker bij ons liggen en dan vooral bij Sander. En ondanks dat Phoebe hem (nu nog steeds) regelmatig achterna zit kunnen ze soms ook lekker bij elkaar liggen en likt Phoebe regelmatig zijn hoofd (blijkt dus dat de kat hoogste in rang dit altijd doet). Phoebe was ook een 'afdankertje' (mensen die haar hadden, hadden ook een hond en dat ging niet goed samen) maar zij was nog wat jonger toen we haar kregen, ik geloof 18 weken. En omdat zij nooit naar buiten was geweest besloten we dat ze gewoon een binnenkat zou blijven. Mike daarentegen laat regelmatig merken dat hij graag naar buiten wilt. Zodra de zon schijnt ligt hij op de meest zonnige plek van het huis. Ook als ik de ramen op een kiertje zet snuift hij aan de buitenlucht als een astmatische kat die voor het eerst lucht krijgt.

Maar we durven het gewoon niet aan hem naar buiten te laten. Niet dat we bang zijn dat hij niet meer terug wilt komen maar omdat we bang zijn dat hij niet meer terug kán komen. Gezien dat hij heel erg snel schrikt (trauma) en er hier heel wat hang jongeren met dierenbeul reputatie rondlopen zou het zo kunnen dat hij een ongeluk krijgt of erger. Ook wonen we aan een vrij drukke straat waar veel auto's door rijden. Vorig jaar heb ik 1 keer 's nachts per ongeluk de buitendeur open gelaten. Toen Sander de volgende ochtend beneden kwam was Mike zeiknat de van de regen. Het was overduidelijk dat hij dus echt wel naar buiten was geweest.

Nog steeds is Mike een soms wat aparte kat. Het overgeven doet hij bijvoorbeeld nog steeds met enige regelmaat. En we hebben geen idee waarom of waardoor. Ook plast hij soms in de keuken, welke geur dat we er ook opspuiten. Ook kan hij héél zielig mauwen (het is niet eens miauwen, zo apart) of mopperen als hij even aan de kant moet. Wel hebben we ook gemerkt dat hij goed samen kan met kinderen, die mogen alles bij hem doen. Terwijl Phoebe niet eens bij vreemden in de buurt komt. Ook is Mike aartslui. Zo ligt hij makkelijk 8 uur lang op 1 plek, doet dan even zijn behoefte op de bak, eet en drinkt wat om de volgende 8 uur weer op dezelfde plek te gaan liggen. Ook zijn we hem regelmatig kwijt, dan heeft hij ergens een nieuw plekje gevonden en dan is het aan ons te zoeken waar. Want hoe hard je ook roept of met koekjes rammelt, hij komt echt niet. Zo hebben we hem al een keer in de tv kast achter de playstation gevonden, onderin de wandelwagen, onder het looptstoeltje en een keer in een boodschappentas. Ook is het gebruik van de krabpaal hem nog steeds onbekend. Hij scherpt zijn nagels aan de muren of aan de computerstoel. Toch is hij meestal wel een schoot-kat. Zodra iemand relaxed gaat zitten op de bank eist hij meteen een schoot op. En als we iets lekkers voor ze hebben (stukje kaas, kattenstokje of snoepje) dan gaat hij er eerst uitgebreid aan likken ipv het op te eten (Phoebe ruikt er nog niet eens aan of het is al weg).

Collega was laatst een keer hier en vertelde dat Mike een totaal andere kat was. Veel rustiger en relaxter. Deed ons zeer goed om te horen :) En wijzelf denken en hopen) ook echt dat hij ondanks dat hij niet naar buiten mag, wel gelukkig is.


Ik had een doos vol van de Wehkamp ontvangen en meneer eiste meteen zijn plek ;) >>>>>>




Ondanks dat ik er soms hopeloos en moedeloos van word als hij weer de hele dag over loopt te geven (vooral nu ik sinds ik zwanger ben er ab-so-luut niet meer tegen kan) is het een super lieve kat en zou ik niet weten wat ik zonder hem zou moeten...


<<<<< Door het overgeven, plassen en het achterna zitten van elkaar mogen de katten niet naar boven. Dus vaak zit Mike soms zo voor de deur.