Joyce en kat Phoebe.

Bij gebrek aan tijd en inspiratie een foto van onze eerste kat Phoebe.

Doelen update #2.

Vandaag heb ik doel 63: De woonkamer opnieuw inrichten afgestreept. Dit had ik van de week al gedaan maar was totaal vergeten dat die op mijn doelen lijst stond :o. Dinsdagavond hebben wij namelijk van een collega en haar vriendin een tv kast overgenomen en die stond veel beter in een andere hoek dan waar het origineel stond. Dus is de hele boel een kwart gedraaid en toegegeven; het ziet er veeeel beter uit nu! Foto volgt snel!

Joyce is moe.

Normaal als de winter of zomertijd ingaat heb ik er niet zoveel problemen mee om eraan te wennen. Als ik daar en tegen al twee nachten slecht geslapen heb en de derde nacht mede door het verzetten van de klok maar vier uurtjes slaap dan ben ik moe. En omdat ik me dan ook nog eens vérslaap is mijn innerlijke klok van streek. Na het eten kon ik mijn ogen niet meer open houden en heb ik gewoon drie uur op de bank liggen slapen. En ondanks dat het nu eigenlijk pas kwart voor negen is ben ik nog steeds moe. Dus ik ga lekker op tijd naar bed!

Hebben jullie ook zo'n last van de zomertijd?

Omdat het zo passend is nu.

Standing alone with no direction
How did I fall so far behind?
Why Am I searching for perfection?
Knowing it's something I won't find

In my fear and flaws
I let myself down again
All because

I run
Till the silence splits me open
I run
Till it puts me underground
Till I have no breath
And no roads left but one

When did I lose my sense of purpose?
Can I regain what's lost inside?
Why do I feel like I deserve this?
Why does my pain look like my pride?

In my fear and flaws
I let myself down again
All because
I let myself down
In my fear and flaws

I run
Till the silence splits me open
I run
Till it puts me underground
Till I have no breath
And no roads left but one
No roads left but one

Joyce en Facebook.

Ooit was ik vrij verslaafd aan facebook en dan vooral aan de spelletjes die je er kon spelen. Zo erg zelfs dat ik 2 accounts heb zodat ik twee boerderijen kon houden. Nu is de verslaving er ineens weer. En dan niet aan facebook zelf maar aan de leuke dingen die gepost worden door anderen. Klik hier, lees en lach. Thanks 2 Jordi.

Doelen update #1.

Éen van mijn doelen was om mijn hotmail inbox op te ruimen en te sorteren. Dat is gisteren gebeurt. Van 879 beirchten verdeeld over 25 pagina's naar een lege postvak in met nieuwe mappen zoals: bewaren, leuke dingen?!, school en troep. Nu proberen om het echt bij te houden!

Éen doel heb ik aangepast, namelijk op jazzballet gaan. Ik twijfel namelijk of ik dit wel echt wil. Dit doel heb ik nu veranderd in piano lessen nemen. Dit omdat ik dit namelijk wél echt wil.

Verder heb ik inmiddels twee keer de telefoon opgenomen toen het een privé nummer was. Ik zal ook meteen toelichten waarom dit een doel is. Ik heb namelijk telefoon-angst. Ik vind het dood eng om vreemden of mensen die ik niet goed ken te bellen. Dit is natuurlijk een angst gebaseerd om niks en soms ook wel vervelend.

Wat verder ook ge-update is, is dat we één nieuwe film hebben gezien, namelijk Deceptioon, met mooie man Ewan McGregor.

Joyce en grenzen.

Typ op google "grenzen aangeven" en als eerste krijg je de volgende vijf zinnen:
1. Praat in de ik-vorm
2. Let op je lichaamstaal en je stemgebruik
3. Zeg rustig welke grens bereikt is en geef aan wat je wilt en niet wilt
4. Ga niet in discussie, maar herhaal je grens indien mogelijk
5. Kijk of je een oplossing kunt vinden

Dit is een punt waar ik steeds weer tegenaan loop. Geen grenzen kunnen aangeven. Overwerken? Ja hoor. Hogere functie? Prima, doe ik wel even. Wil jij dat even doen? Natuurlijk. En dat allemaal om vooral maar aardig gevonden te willen worden. Continue over je eigen grenzen heen gaan is uitputtend. Het schijnt ook dat mensen die weinig tot geen grenzen aangeven vaker een burn-out hebben, zich vaak geïntimideerd voelen en hun omgeving als dominant beschouwen.
We leven steeds meer in een individuele maatschappij waar mensen van je verwachten dat je uit jezelf nee zult zeggen. Maar wat als je dit niet kan of erg moeilijk vind?

Nee zeggen is echter belangrijk omdat je nu eenmaal niet voor alles kunt zorgen. Ook hóef je niet door iedereen aardig gevonden te worden, dit is sowieso simpelweg onmogelijk. En daarbij zullen mensen je eerder waarderen als je een standpunt durft in te nemen. En je denkt zelf ook niet vaak: wat wil ik zelf? Wanneer voel ik mij veilig en gehoord?
Daarom staat er op mijn 101-doelenlijst: Een assertiviteit cursus volgen. Omdat ik het moe ben steeds maar ja te zeggen. Moe ben van het op mijn tenen lopen, bang zijn om fouten te maken. Bij deze geef ik mijn grens aan: Ik ben het beu! Ik zeg nee!

Work in progress

Joyce en de zorg.

Gezien het vandaag "Open dag van de zorg" is wilde ik iets vertellen over mijn werk. De zeldzame lezers die ik heb zullen waarschijnlijk allemaal bekenden van mij zijn maar mochten er toch mensen op dit stukje stuiten en het dus niet weten: Ik werk in de gehandicapten zorg. Dit doe ik nu ruim anderhalf jaar in combinatie met de opleiding Maatschappelijk zorg niveau 4 BBL (dit houd in dat ik 1 dag in de week naar school ga en daarnaast werk in de zorg). Ik kom oorspronkelijk uit de detailhandel. Mijn eerste "stage" begon ik op een dagbesteding, namelijk een zorgboerderij op s' koonings jaght. Na de eerste dag merkte ik al meteen dat dit een hele andere wereld was dan ik gewend was.

Het werken op de boerderij heb ik als ontzettend leuk ervaren. Hier zijn cliënten met veel verschillende maten van verstandelijke beperkingen en gedragingen. Elke dag werk je met een groepje andere cliënten dus elke dag is weer anders. Ook zijn de werkzaamheden elke dag weer anders dus je kunt je voorstellen dat er veel variatie is. Ook werk je vrijwel altijd buiten en hebben de cliënten veel bewegingsruimte. Ik heb het daar ontzettend naar mijn zin gehad en hoop na mijn opleiding daar te kunnen gaan werken maar dat is nog afwachten (en de opleiding duurt nog 2 jaar).

Sinds één maart (net 3 weken dus) werk ik op een woning, namelijk klaverkoning 3 en 1B. Ook dit was weer een héle andere wereld dan op de boerderij. Het niveau is hier lager en ook komt hier veel meer intensieve zorg bij kijken. Om heel eerlijk te zijn zag ik het eerst niet zo heel erg zitten maar moet zeggen dat ik er naar 3 weken toch wel anders tegenaan ben gaan kijken. Zorgen zal nooit echt mijn ding zijn (ben meer van het begeleiden) maar ook hier heb ik wel een charme in gevonden.

Ongeacht het niveau of de mate waarin ze zorg nodig hebben, het blijft altijd een uitdaging om een cliënt zo gelukkig mogelijk te maken. Wij als begeleiders zorgen daar namelijk wel voor een groot gedeelte voor, gezien de meeste zelf geen 100% controle over hun leven hebben. De één is al gelukkig met een kamer die zo min mogelijk prikkels heeft, de ander wil zo zelfstandig mogelijk wonen. De één wil het liefst de hele dag lekker werken, de ander vind muziek luisteren meer dan voldoende. Zo heeft elke doelgroep wel iets.

Maar goed, om even terug te komen op die Open dag van de zorg. Ik denk dat iedereen die reclame spotjes op tv wel voorbij heeft zien komen. Je kijkt door de ogen van iemand die op een operatie tafel ligt met allemaal dokters boven zich en iemand die dan kijkt, een foto maakt of boven diens hoofd headbangd met een muziekje. Jammer dat ze alleen dit beeld van de zorg laten zien (of ik moet de andere tv spotjes gemist hebben?). De zorg is zo een groot begrip! Gelukkig kan je op de site zelf wel verschillende doelgroepen vinden maar het blijft jammer dat er voor de zorg die het meest bekend is, namelijk in een ziekenhuis, zo uitgelicht word. Terwijl er in de gehandicapten zorg juist zoveel variatie van zorg te vinden is! En daarbij heeft de gehandicapten zorg veel weg van kinderzorg (zo zie ik het althans). Veel mensen met een verstandelijke beperking hebben zich namelijk niet verder ontwikkeld dan een puberniveau. Feitelijk zijn kinderen van nul tot 12 (of nog iets ouder) maar dan in een volwassen lichaam. Dus ook daar verschil de gehandicapten zorg van de 'normale' zorg.

Maar goed, genoeg hierover van mijn kant. Ik ben eigenlijk wel benieuwd of er daadwerkelijk mensen zijn die écht ergens zijn wezen kijken. En dan niet omdat zijn of haar dochter/neef/familie/kennis in de zorg werkt of woont maar ook om echt eens een kijkje te nemen hoe het echt gaat en werkt in de zorg. Let me know!

Joyce en de hangjongeren part II

Dinsdagmiddag misten wij wederom bij thuiskomst twee stoeptegels uit ons voorheen zo mooie pad. Wederom aangifte gedaan. Wederom een mail naar de woningstichting gestuurd. Woensdagmiddag ging ik even naar Super de boer (wonen wij recht tegenover) om nog wat boodschappen te doen. Daar viel me op dat er een ruit uit was. Verder niet bij nagedacht. Donderdagochtend kwam er (eindelijk!) iemand van de woningbouw langs om de schade te bekijken. Ze vonden het allemaal niet niks. En ze zouden de wijkagent op de hoogte brengen (hadden wij die dan?!). Maar goed, eindelijk worden we in ieder geval gehoord!

Toen bedacht ik mij ineens dat het raam van SdB best wel eens ingegooid kon zijn met onze tegels. En inderdaad, bij navraag kwamen we erachter dat ze onze tegels hiervoor gebruikt hebben. Ook kwamen we erachter dat onze vorige twee stoeptegels ook bij de SdB door de ramen naar binnen kwamen. En precies in de nacht dat wij ze misten. Dat mysterie is in ieder geval dus opgelost.

We blijven pushen bij politie, blijven opletten op verdachte personen (en worden naarmate er meer gejat/vernield word steeds meer paranoïde) en blijven ervan balen.
Ik had/heb niks met politiek. Maar ik ben een zwaar voorstander van hangjongeren van de straat halen! Laat ze lekker hun eigen ramen ingooien met hun eigen tegels.

Joyce vraagt zich af...

Vandaag gelezen op nu.nl:
"Britney zette haar villa in september 2008 te koop, maar lijkt het huis niet aan de straatstenen kwijt te raken. De woning dateert uit 2001, telt vijf slaapkamers en zes badkamers en kijkt uit op een berg."

Nu zie je dit in Amerika en dan vooral onder de sterren wel vaker. Het badkamer aantal is meestal gelijk aan het aantal slaapkamers. Nu vraag ik mij dus af: Waarom in hemelsnaam heb je zoveel badkamers nodig?! En dan heeft Britney er nog één meer! Ik kan er echt met mijn hoofd niet bij. Alsof je met zijn alle tegelijk gaat douchen. Of is het mocht iedereen onverhoopt ineens diarree krijgen dan heeft iedereen de garantie naar de wc te kunnen? Is er iemand die mij het antwoord kan geven?

Voor het originele bericht klik hier.

Gedicht #1

Come take me home, take me in your heart.
Lead me away from this long dark path.
I have been walking for so long.

Come look for me in the forrest,
as I seem to be lost.
I got pulled by the dark side of me.

Come rescue me out of the water,
as I seem to be drowning.
It looked so pretty, invited me to swim when I forgot how.

Come pull me out of the fire,
as I seem to be burning.
It looked so warm while my heart was so cold.

Come take me home, take me in your heart.
Walk beside me and show me the way.
As I seem to be loved,
my mind will follow.

© Joy-works

(klik voor groter)
Bij gebrek aan inspiratie en door het hebben van een slechte dag alleen een collage van Amy Lee vandaag...

Joyce en 365

Ik heb er al heel wat voorbij zien komen: 365 projecten. De een maakt elke dag een foto zoals Jeanique, iets wat ze prachtig doet trouwens, de ander maakt per week een digiscrap zoals Puur San en weer een ander maakt elke dag foto's van wolken.

Nu jeuken mijn handen... En in mijn hoofd is een inspirerende chaos bezig. Ik ben nogal goed in dingen niet afmaken, dit schijnt ook bij mijn 'conditie' te horen. Maar ik wil graag! Ik weet alleen niet wat! Een foto maken van mezelf elke dag wil ik mijn zeldzame lezers niet aandoen ;-). Ik heb voor nu de volgende ideeën, laten jullie me even weten welke het leukst is?

- Elke dag een stukje op je blog? (Dit probeer ik sowieso al wel te doen hoor..)
- Elke dag een foto van de katten of één van de katten?
- Elke dag een zelfgemaakt gedicht?
- Elke dag een nummer van youtube pikken en erbij schrijven wat ik ermee heb?
- Elke dag een kaart maken? (Ik denk alleen niet dat ik dit qua tijd ga redden)
- Nieuw idee?

Let me know!

Joyce en Formspring.me

Ask me anything http://formspring.me/Djois

Joyce wacht liever.

Vroeger moest je weken, zo niet maanden wachten tot er een film die je pas in de bioscoop gezien had op video uitkwam en jaren voor hij op tv te zien was. Vriend was net aan het zappen en wat is er op RTL5? Planet Terror. Super film hoor, daar niet van. Maar vroeger was het was het nog spannend en leuk als je er zo lang op moest wachten. Je was die ene goeie film al bijna weer vergeten tot je ineens de video zag liggen in de winkel. Of je bleef nog thuis voor een goede film. Nu leven we in een tijd waar DVD's voor niks te downloaden zijn in een goede kwaliteit nog voor ze goed en wel in de bioscoop draaien.

Noem me ouderwets maar ik ben nog steeds voor het lange wachten. Voor het kijken in de bioscoop op een kick ass scherm met kick ass geluid. Hetzelfde geld trouwens voor cd's. Vroeger kwamen er eerst 2 of 3 singles uit voor de hele cd uitkwam. En daar keek je dan echt naar uit! Nu word er gekozen om de cd maar meteen uit te brengen, weg mysterie. Zonde.

Intro van Planet Terror...

Joyce en de hangjongeren.

Toen wij vorig jaar juli de sleutel kregen van ons huidige paleis konden wij niet blijer zijn. Niet alleen was het een echt grote mensen huis en konden we ALLES (gordijnen, lamellen, laminaat etc.) helemaal voor niks over nemen, het was ook nog eens een hoekhuis, wat betekende dat we aan de rechterkant van ons huis een stukje tuin extra hadden. Hier zouden we blijven wonen tot we moesten verhuizen tussen 6 plankjes of in ieder geval tot we naar het bejaardenhuis moesten.

Helaas ben ik inmiddels keihard van mijn troon gevallen. Want hoewel we beiden nog steeds verliefd zijn op ons huis is de ligging in combinatie met hangjongeren een ware nachtmerrie. Het begon nog tamelijk onschuldig. Toen ik vorig jaar bij mijn konijntjes in de tuin zat werd ik door een voorbijganger aangesproken. Of de konijnen altijd buiten waren want één van de vorige eigenaren had vogels buiten gehouden en die vonden ze 's morgens opgehangen aan de schutting. Dat deed ik toen nog af met: "Ach, het zal wel overdreven zijn". Toen begon het belletje lellen in de nacht. 'Gelukkig' werd dat alleen in het weekend gedaan. Natuurlijk, het is niet fijn als je ruw uit je slaap gestoord word maar het was nog incidenteel. Geen aandacht aan besteden. Zelfs toen een plank van ons hek uit de voortuin verdwenen was kon ik het nog relativeren met: "Iemand zal er wel op gevallen zijn".

Inmiddels is er al heel wat verdwenen, vernield en voel ik mij serieus bedreigt in mijn eigen huis. Zo is er nog een plank uit hetzelfde hek verdwenen, een ander klein hekje helemaal uit de grond getrokken, missen we twee stoeptegels uit ons voor pad, zijn er meerdere eieren tegen de deur gegooid, werden we s' nachts belaagd met sneeuwballen tegen de voordeur en slaapkamer raam, is er vuurwerk en afval is onze tuin gedeponeerd en waar we nog het meest van geschrokken zijn: Er werden keiharde ijsballen tegen het raam gegooid waar niet alleen wij ons kapot van schrokken, ook de katten lieten zich een poosje niet meer zien. En het had echt niet veel gescheeld of het raam was kapot geweest. Meerdere keren zijn wij naar buiten gelopen, waar dan een eindje verderop een groepje jongeren zijn, een groepje wat dan staat te lachen.

Maar wat doe je ertegen? Weinig, zo blijkt. Ga je erheen, dan lachen ze alleen maar harder, of erger, je lokt ze ermee uit nog meer te doen. De politie bellen heeft ook weinig zin. In het geval van de ijsballen kwamen ze twee uurtjes later een keer langsrijden. De jongeren waren toen allang naar hun bedje toe. En de politie neemt dan niet eens de moeite om dat te melden. Ook meerdere keren aangifte doen lijkt niet te helpen. Althans, ik zie (nog) geen resultaat. Inmiddels is er een lange klachtenbrief onderweg naar de woningbouw. Dit jaar wilde ik de tuin gaan doen maar wat heeft dat voor zin? Alles zal toch vernield of gestolen worden. Ik hou mijn hart vast voor de konijnen. Naar binnenhalen kan niet meer en dat wil ik die beesten ook niet aan doen. Tot nu toe blijven ze wel, zo ver wij weten in ieder geval, uit de achtertuin.

Van de week zag ik het echt niet meer zitten, was zelfs zover dat ik op internet alweer aan het reageren was op andere huizen. Nu komt echter de vechtersmentaliteit in me naar boven. Ik laat me verdomme niet weg jagen hier! En zeker niet door zo'n stel snotneuzen! Dus ligt vanaf heden het fototoestel in de gang, klaar voor gebruik zodat we foto's van de daders kunnen nemen in geval van lastig vallen en gaan we dit weekend eens serieus kijken of we de oude computer nog aan de gang krijgen zodat we er een webcam op aan kunnen sluiten die 24 uur aanblijft. Bring It On Suckers! (Klik op de foto's voor groter)

Joyce en de politiek.

Ik zal maar meteen met deur in huis vallen: Ik heb niks, maar dan ook niks met politiek. Ik snap er de ballen van. Ook al hebben ze het me honderd keer uitgelegd, nog steeds weet ik niet wat het verschil is tussen links en extreem links. Of wat ze nu eigenlijk precies doen in die tweede kamer. En om heel eerlijk te zijn, het kan me ook niet veel boeien. De enige keer dat ik er wel interesse in had en ook van plan was daadwerkelijk te stemmen werd degene waarop ik wilde stemmen vermoord. Gemiste kans.

Waarom zou u dit allemaal boeien? Ik denk helemaal niets. Maar ik wilde toch even melden dat ik Hans van Mierlo wél kende. RIP.

Hans van Mierlo overleden.

Joyce en Sander

Vandaag precies drie jaar geleden hadden Sander en ik onze eerste date. Eigenlijk stelde het niet veel voor, we zouden in Nijmegen wat gaan drinken. We hadden er toen al een ruim jaar chatten en bellen op zitten maar we hadden elkaar nog nooit in levende lijven gezien, best spannend dus!
Nou had ik al aardig wat "blind" dates onder mijn riem, voor Sander was het helemaal nieuw. We hadden afgesproken op het station van Nijmegen, hij woonde daar toen en was daar dus al. Toen mijn trein hem voorbij zoefde had ik hem natuurlijk allang gespot. Hij was in het echie nog veel leuker! Na de wat ongemakkelijke drie kussen op de wang gingen we richting stad. Onderweg waren we aan het kletsen. En we bleven aan het kletsen. En áls het dan een keer stil was, was het een fijne stilte, waarvan we geen van beide de drang hadden die op te vullen. Het klikte zelfs zo goed dat Sander vroeg of ik met hem mee wou gaan naar huis, om zijn moeder te ontmoeten en daar wat te eten. Prima natuurlijk!

Het was een erg gezellige, rustige dag. Zo één waar je niet uitgepraat raakt. Waar je vonkjes voelt als je elkaar per ongeluk expres aanraakt. Sander was een echte heer en bracht mij met de bus naar het station alwaar ik drie treinen voorbij heb laten gaan, ik wou nog geen afscheid nemen. Toch moest er een einde aan de dag komen en mijn laatste trein was al bijna gearriveerd toen ik Sander kuste, ik kon namelijk niet langer meer wachten.

Die (zon)dag is vandaag precies drie jaar geleden. Inmiddels wonen we alweer bijna 2 jaar samen en gaan we eind dit jaar trouwen. Nog nooit heb ik de drang op zo'n manier gevoelt om iemand eeuwige trouw te beloven, om voor elkaar te zorgen in goede en in slechte tijden en om elkaar te beloven elkaar altijd te zullen liefhebben. Sander is echt mijn maatje, mijn beste vriend en mijn minnaar in één. Hij maakt me altijd aan het lachen, zelfs al ben ik een beetje boos op hem. Hij blijft rustig als ik weer een manisch ben of het niet meer zie zitten. Hij ziet altijd en overal wel de zonnige kant van in. En als klap op de vuurpijl masseert hij ook nog eens iedere avond mijn nek en rug. What else could a girl want?! Ik weet het niet. Ik weet alleen dat Sander mij gelukkig maakt en dat ik met niemand anders oud zou willen worden.

Filmpje wat ik bijna 2 jaar terug maakte:

En we beginnen gewoon weer overnieuw...

Kort en krachtig: Hoi!

Hier zal je kunnen meelezen wat mij bezig houd, waar ik mee bezig ben en alle nieuwe dingen die in mijn webwinkel: http://www.joy-works.nl terecht komen...

Voor mezelf: Succes!
En voor u, veel plezier!